Opowieść podręcznej recenzja

PIEKŁO KOBIET

„Spraw, abym miała dzieci, bo inaczej przyjdzie mi umrzeć.” Księga Rodzaju.

Kanadyjska pisarka Margaret Atwood dotyka tematykę feministyczną w antyutopijnej powieści „Opowieść Podręcznej”. Warto tu wspomnieć, że pisarka otrzymała za tę powieść Nagrodę im. Artura C. Clarke.

Powieść przedstawia nam inną wersję naszego świata, w którym prawo ustanowione jest przez mężczyzn i dla mężczyzn! Gdzie każda kobieta ma ściśle przypisaną role w tym wielkim wizjonerskim pomyśle.
Nasza główna bohaterka Freda czyli tytułowa Podręczna przybliża nam relację życia w Republice Gilead niosąca boga na ustach i przywdziewająca kolory ukazujące idealny porządek nowego reżimu oraz zwiększająca uczucie beznadziei towarzyszące bohaterkom: czerń dla Komendantów, niebieski dla Żon, czerwień dla Podręcznej, ciemny zieleń dla Mart „jak fartuch chirurgiczny z poprzedniego czasu”.

„Teraz chodzimy parami tą samą ulicą czerwonymi parami, żaden mężczyzna nie wykrzykuje za nami świństw, nie zaczepia nas nie dotyka. Nikt nie gwiżdże ”.

Jest „ wolność czegoś i wolność od czegoś”. „ Jesteśmy pojemnikami, liczy się tylko wnętrze naszych ciał” mają rodzić zdrowe dzieci, rodzinie u której mieszkają. Są one nadzieją na nowe życie i przyszłością dla całego świata. Czytanie, śpiewanie, rozmowy jest zabronione, jest niewiele rzeczy które im w tym świecie tak naprawdę wolno. „Kąpiele to wymóg, ale jednocześnie i luksus (…) możliwość dotyku własnych włosów jest luksusem”.
Freda ma nadzieję, że to co ją i inne kobiety spotkało jest tylko koszmarnym snem po którym się obudzi i wróci do świata który jeszcze pamięta jak przez mgłę. Czeka na wybawienie… na zmianę... ale czy nadejdzie?

Zakończenie jest dość zaskakujące lecz warte doczytania do ostatniej linii. Powieść tętni pełnią zawrotnych wydarzeń oraz niesamowitych emocji mimo iż całość paraliżuje ogłuszająca cisza.

Powieść jest dla nas pewnego rodzaju ostrzeżeniem, cichym wewnętrznym głosem przestrzegającym nas przed czasami, które mogłyby się urzeczywistnić.