Octopussy. Opowiadania postporno recenzja

Zbiór „Octopussy. Opowiadania postporno“ to zbiór nietuzinkowy, wymykający się ramom gatunkowym czy standardowym metodom opisywania świata. Lubi niedosłowności, karmi się emocjami, zaznacza cielesność. Oddziela się grubą linią od standardowej prozy. Autorka mówi: „Mam dosyć osadzania kultury w wyświechtanych kontekstach. (...) Nie chcę dłużej błądzić w tym labiryncie, chcę poznawać kulturę w nowym kontekście: biosfery, wody, powietrza, życia roślin i zwierząt“, a potem wyjaśnia: „(...) rację ma Lawrence Buell, który twierdzi, że kryzys klimatyczny to kryzys wyobraźni i musimy mówić w imieniu biotycznej wspólnoty. Octopussy i inne opowiadania z niniejszego zbioru powstały, by tę wyobraźnię poszerzać. A ponieważ moim polem pracy jest seksualność, poszerzam ją poprzez niepokojące, wykraczające poza antropocen, opowieści“. Oznacza to pojawienie się dziewczyny o ośmiu waginach czy reptilian, poruszanie tematu kryzysu klimatycznego z każdej strony, bawienie się traumami pokoleniowymi, kreślenie kobiecych dramatów czy podkreślenie wagi dotyku. W scenach surrealistycznych należy czytać między zdaniami, między uczuciami, a wtedy wyłania się kuszący obraz, który bawi się myślami oraz sercem. Który siedzi w głowie jeszcze długo po skończeniu lektury.

Bywałam zmieszana i zachwycona, niepewna i zniesmaczona. Każde opowiadanie wywoływało we mnie ogrom przemyśleń, ogrom emocji i siedziało długo w mojej głowie. Nie wiem, czego spodziewałam się po Agnieszce Szpili — może więcej typowości i przejrzystości — ale podoba mi się to, co dostałam. Zwłaszcza momenty, gdy uczucia wychodzą do przodu, gdzie opisywana jest czułość gestów, znużenie codziennością czy troska o to, co nas otacza. Frustracja światem czy przejmowanie kontroli nad swoim losem. Gdy przemyślenia napisane są tak zgrabnie, że ciągle i ciągle podkreślam kolejne zdania, by zaznaczyć ich wagę. Ale. Ja lubię „dziwaczności“ literatury, nietuzinkowe ukazanie świata, wybudzanie mnie ze standardowych form. Choć tylko jeśli pod ową „dziwacznością“ kryje się piękno, jeśli za jej pomocą odbite zostają istotne elementy świata. U Szpili natomiast właśnie to dostałam.