Opiłki i okruszki recenzja

✨ „Opiłki i okruszki” nie są moim pierwszym spotkaniem z twórczością Tomasza Jastruna, na pewno nie są też ostatnią.

✨ Ci, którzy obserwują mnie od kilku miesięcy mogą pamiętać, czas w którym czytałam fenomenalna powieść „Wyszedł z siebie i nie wrócił”, która okazała się niezwykłym świadectwem przemijania. W „Opiłkach i okruszkach” opisywany jest jeden dzień, jedno wydarzenie z, każdego roku życia bohatera. Zauważamy jak zmienia się jego życie, jego psychika i estetyka. Opiłki i okruszki wspomnień, często zupełnie błahych i pozornie nieistotnych, jednak skoro o nich pamiętamy w jakimś stopniu muszą być dla nas ważne. Główny bohater wspomina tutaj swoje dzieciństwo, pierwszy uniesienie seksualne, miłości, romanse, błędy te mniejsze, jak i zarazem te większe. Opowiada, te ważniejsze momentu swojego życia, jak zarazem te mniej ważne. Snuje historia przez lata, rozpoczynając w 1953, a kończąc w 2041, co jest jednoznaczne ze śmiercią bohatera. Przeszłość to magazyn pamięci, jest w nim dzieciństwo i dojrzewanie, pomyłki, błędy, miłości mniejsze i większe, małżeństwo, zdrady, dzieci, wnuki, nadzieje i rozczarowania. W końcu kraina starości. Opiłki i okruszki wspomnień często są małe i pozornie nieistotne, a jednak zapamiętane, więc ważne.

✨ „Opiłki i okruszki” to niezwykle mądra i refleksyjna książka, trochę o przemijaniu, trochę o cieszeniu się z małych rzeczy, trochę o wspomnieniach. Po raz kolejny autor bardzo mnie urzekł i na nowo przekonał do własnej twórczości. Bardzo ciężko, coś więcej opowiedzieć o tej powieści. Bez dwóch zdań jest to emocjonalny roller coster, w całej książce tkwi tak dużo uczuć i emocji, że aż ciężko je pohamować. Pomimo, że pozycja jest bardzo krótką historyjką, moim zdaniem jest przepełniona pięknymi i wzruszającymi słowami autora. Każdy rok, zapisany jest na jednej kartce, czy tak właśnie należy podsumować ludzkie życie? Rok to 365 lub 366 dni, w tym czasie przeżywamy grosze, i lepsze chwile, wzloty i upadki. Chwile spędzone w smutku i w pogodzie. Takie małe wydarzenia, a później wszystkie te dni podsumować to małej nie za wiele znaczącej kartce papieru? Piękna i pojmująca historia, która trochę wybudziła we mnie lęk, przed śmiercią, przed tym co nieznane, lęk przed zapomnieniem, ale jednocześnie wzbudziła we mnie przekonanie, że każdy z nas ma do opowiedzenia jakaś ciekawą historię. Jeżeli lubicie pozycje, które wprowadzają w was nostalgiczny nastrój, „Opiłki i okruszki” na pewno okaże się strzałem w dziesiątkę.
4⭐️/5