Sezon Pająków recenzja

Ostatnimi czasy przejadły mi się thrillery amerykańskie i skandynawskie. Z większą chęcią sięgam więc po lektury będące w bliższym kręgu kulturowym. Wybór znów padł na Włochy. Okładka też zachęciła do zapoznania się z treścią książki.

Koniec upalnego lata. Rok 1988. Turyn. Młody prokurator Francesco Scalviati zostaje wezwany na miejsce zbrodni. Wszystko wskazuje na to, że dokonał jej ten sam nieuchwytny zbrodniarz, który siał strach poprzedniego lata. To byłoby już 3 brutalne podwójne morderstwo na jego koncie. Do akcji wkracza dziennikarka śledcza. Niezależnie od prokuratora podąża swoimi tropami. Tymczasem do sprawy włącza się amerykański profiler, który twierdzi, że zabójca wcześniej krążył i siał zniszczenie na ulicach San Francisco. Profiler FBI, zamiast pomóc, wszystko zagmatwał…

Co wyniknie z takiej współpracy? Co ma kolonizacja mostu imienia Wiktora Emanuela II przez stado obrzydliwych pająków a morderstwami?

Książka może się poszczycić nie tylko ciekawym rozpoczęciem, wciągającym i trzymającym w napięciu rozwinięciem, ale i zakończenie potrafiło zaskoczyć. Akcja rozgrywająca się w Turynie w 1988 roku zaczyna się nietypowo, bo od oblężenia jednego z mostów przez plagę pająków. Tak nagle się pojawiły, tak szybko i cicho znikną. Został tylko tajemniczy morderca, który nie tylko nie pozostawiał po sobie śladów, ale i nikt nie potrafił trafić w to, co jest jego motywacją. Najstraszniejszy jednak okazał się fakt, że on tak jak pająki skonstruował całą misterną sieć powiązań i zależności. Śledczy pozostawali krok za nim. Pojawiały się kolejne ofiary.

Fabuła była tym ciekawsza, że działa się w czasach, w których kryminalistyka dopiero raczkowała. Nie było jeszcze tych wszystkich maszyn i badań, które dziś tak ułatwiają i przyspieszają działania organów ścigania. Pierwsze kroki dopiero zaczęło stawiać profilowanie, które większość traktowała jako „głupotki”, mrzonki i stratę czasu. Przyzwyczajona do całego wachlarza możliwości nauk w służbie policyjnego śledztwa z przyjemnością cofnęłam się do czasów, w których przede wszystkim stawiano na rekonstrukcje wydarzeń, przesłuchania, analizę i dedukcję. Nadało to książce specyficzny, troszkę przytłaczający i ponury klimat.

Sezon pająków to typ kryminału, który lubię najbardziej, bo oprócz mrocznej zagadki, zgrabnie skonstruowanej i poprowadzonej intrygi przedstawia również rozbudowane tło obyczajowe i społeczne. Można poobserwować życie prywatne bohaterów i poznać ich rozterki. Polecam wszystkim, którzy cenią sobie powolne rozwiązywanie tajemnic zamiast rozlewu krwi i opisów tortur.

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Wydawnictwu Arkady.