Potępiona recenzja

Kraków. W jednym z prowadzonych przez zakonnice domów dziecka dochodzi do morderstwa opiekunek, a w niewyjaśnionych okolicznościach znikają wszyscy wychowankowie. Z każdym kolejnym krokiem, który zbliża detektywów do wyjaśnienia sprawy, giną kolejne osoby.
W tej precedensowej historii pojawia się coraz więcej znaków zapytania. Jaką tajemnicę skrywała siostra Ezechiela? Kim jest Ewa? Dlaczego wszędzie pojawiają się ćmy?

Połączenie kryminału z pełnym napięcia horrorem to cechy charakteryzujące debiutancką powieść Bartłomieja Fitasa. Szybka akcja i cięty język sprawiają, że powieść wciąga od pierwszej strony.
-------------------------------------------------------------------------------------
Dziś na rozkładzie „Potępiona” Bartłomieja Fitasa wydana przez Dom Horroru Wydawnictwo. Pozostaję na krajowym podwórku, dalej „monitorując” rodzimych autorów. Będzie krótko i konkretnie, bez specjalnego uzasadniania. „Potępiona” to jedna z tych pozycji, po których przeczytaniu zaczynam wątpić w jakiekolwiek wydawnicze standardy i racjonalną ocenę jakości danego dzieła. Jest nędzną książką, przypominającą wypociny rozentuzjazmowanego licealisty, napisana infantylnym językiem, w niedojrzały sposób portretująca bohaterów (ach ci przeżywający rozterki „gliniarze” przy butelce alkoholu, zaciągający się papierosami), pełna naiwności i zbędnie ohydna. A przy tym wszystkim pisana „na poważnie”, czyli popełnia największy grzech literatury niskich lotów. Wypada zatem zastanowić się, co stoi za „sukcesem” omawianej pozycji? Pierwsza rzecz – to, że moja opinia jest na wskroś negatywna, nie oznacza, że książka nie znajdzie swoich odbiorców. Zdaje się, że chyba lepiej dla niej gdyby była reklamowana jako B-klasowy horror (jak np. Guy N. Smith czy te zastępy morderczych stworzeń od Siwca i nie ma w tym nic złego) aniżeli przejmująca powieść grozy połączona z kryminałem – wszakże są ludzie, którzy potrzebują 13. części „Halloween” czy „Piątku trzynastego” i w to „podziemie” mógł trafić Fitas. Druga sprawa – okładka z Valakiem. Sorry, ale skojarzenie tak oczywiste, że pewnie niejeden kupił ze względu na nią. Trzecia sprawa – mityczny, nieobiektywny „gust”. Zatem dla mnie to gniot, a kto inny znalazł coś dla siebie. Pozostaje tylko życzyć, że Fitas może jakoś dojrzeje literacko, widzę, że dalej bawi się w pisarstwo i może z lepszym skutkiem? Póki co nie, ale być może hen, hen kiedyś tam sięgnę po jakąś kolejną pozycję i życzę powodzenia. Niemniej, „Potępioną” odradzam w jakiejkolwiek postaci – szkoda czasu, pieniędzy, czegokolwiek, co można na nią poświęcić.