Portrety z łagru recenzja

Ta cieniutka książeczka była w swoim czasie mocno promowana, usiłowano zrobić z jej autora największego rosyjskiego demokratę i więźnia sumienia, moim zdaniem mocno na wyrost.

Przypomnijmy, że Michaił Chodorkowski był w latach 90. jednym z najważniejszych i najbrutalniejszych, obok Bierezowskiego, oligarchów rosyjskich; zbił majątek kupując za bezcen prywatyzowane przedsiębiorstwa w branży naftowej . Na początku rządów Putina postawił mu się (inni oligarchowie albo uciekli za granicę, albo podporządkowali się prezydentowi), rosyjski dyktator nigdy mu tego nie darował. Chodorkowski został aresztowany w październiku 2003 r. i oskarżony, po dętym procesie, o przestępstwa podatkowe przesiedział prawie 10 lat w łagrze. Wyszedł na wolność w 2013 r. i natychmiast wyjechał na Zachód, gdzie do dzisiaj mieszka.

Książeczka zaczyna się od dosyć osobliwego wstępu opowiadającego o rozwoju duchowym i o tym co w życiu naprawdę ważne. A potem mamy kilkanaście felietonów Chodorkowskiego pisanych w ostatnich latach pobytu w łagrze, są tam głównie portrety współwięźniów – towarzyszy niedoli oraz charakterystyka rosyjskiego systemu penitencjarnego i sądowego. Wygląda na to, że niewiele się zmieniło od czasów radzieckich, wciąż króluje chaos, bezprawie, korupcja. A o pozycji w hierarchii więziennej decydują pieniądz i pozycja społeczna. Kto jest na dole drabiny społecznej, zostaje osądzony za przestępstwa których nie popełnił, kto jest na górze, może nawet zabić człowieka i za to nie odpowie. Administracja więzienna robi, co chce, panoszy się przemoc i bezprawie.

Napisane to bardzo zdawkowo, jakoś tak nieciekawie, suchym, bezbarwnym stylem. No nie jest Chodorkowski ani Aleksandrem Sołżenicynem, ani nawet Władimirem Bukowskim. Dużo lepszy opis putinowskiego systemu więziennego można znaleźć w książce Fiediarowa 'Człowiek, który siedział'. Poza tym rzecz cała jest cieniutka, można ją przeczytać w godzinkę; ma się po lekturze wrażenie niedosytu.

Polecam tylko naprawdę zainteresowanym przedmiotem.