Abonent czasowo niedostępny recenzja

 Oddając się lekturze możemy spotkać się z ambiwalentnym stosunkiem do niej samej, jak i ogromem odczuć, które mogą przytłoczyć do tego stopnia, że nie będzie się chciało kontynuować. Ostrowska w pewien sposób sprawdza przez to swoich czytelników. Czy aby uda im się przejść przez to piekło wraz z bohaterką? Czy się poddadzą, zamykając książkę tak, jak w podobnych sytuacjach ludzie odwracają oczy? A jeśli tak, to w którym momencie? Może wtedy, gdy Marta chciała pójść na Dworzec Fabryczny?
 
 Niezwykle ważne aspekty życia rodzinnego: molestowanie dziecka, brak poczucia bezpieczeństwa, miłości. To tak jakby mieć pełną rodzinę, a jednocześnie nie posiadać jej wcale, gdy dorośli są bardziej zapatrzeni w swoje potrzeby. A jeśli już działają na rzecz swoich dzieci, to tylko z egoistycznych pobudek. I dalsze życie w poczuciu krzywdy, braku wsparcia, odrzucenie, zarówno przez matkę jak i później przez mężczyznę. "Abonent czasowo niedostępny" to książka o relacjach rodzinnych, ale i o tych zachodzących między dwojgiem dorosłych ludzi, o przebrnięciu przez trudny czas dzieciństwa i odnalezieniu się potem w świecie dorosłym. Niestety, ale męska dojrzałość nie jest tu chwalona, bo zwyczajnie jej brak. Odpowiedzialność to cecha, którą każdy dorosły powinien się cechować, a tym bardziej ojciec czy mąż, każdy kto chce stworzyć związek, założyć rodzinę i stać na straży swojego domu. Bez odpowiedzialności nic się nie współtworzy w ramach związku, nie zbuduje się zaufanie, ani bezpieczeństwa.
 
 Dwutorowo prowadzona opowieść, gdzie obok opisu bieżących zdarzeń są podawane emocje i przeżycia młodej kobiety, powroty w jej świadomości do rzeczywistości minionej, bardzo trudnej oraz mierzenie się z bólem, raz po raz wracając do traumatycznych chwil. To właśnie te odczucia poranionej kobiety są tak trudne w odbiorze, że nie pozwalają szybko przebrnąć przez mroczną lekturę. A z drugiej strony mocno wiążą czytelnika z bohaterką i nie pozwolą zakończyć tej drogi przed czasem, bez mierzenia się z cudzymi przeżyciami oraz własnymi przemyśleniami na temat okrucieństwa panującego w rodzinie. Nie można również liczyć na to, że szybko zapomni się o przeczytanych wydarzeniach. Ale to jeszcze lepiej, bo trzeba mieć świadomość okalającej nas rzeczywistości. A jeśli ktoś uważa, że to czysto teoretyczna proza, że takich krzywd nie mogła doznać jedna osoba, to albo niewiele jeszcze żyje na tym świecie, albo żyje w świecie fantazji, że ludzie są cudowni, sprawiedliwi i nic złego nikomu się nie dzieje, szczególnie w ich własnych domach.

 Ta opowieść to kwintesencja życia, w całej ludzkiej ohydzie.  Nie oszukujmy się, nie jest to książka dla każdego. Jedynie dla tych, którzy podejmują trud czytania historii i to ze zrozumieniem dla wydarzeń, tych tak zwanych pisanych przez życie, bo mimo iż ta tutaj kest prezentowana jako literacka fikcja, to jednak wcale nie odległa od realiów naszego życia.