Okruchy codzienności recenzja

Książka nagrodzona Pulitzerem w 2009r. Niewątpliwie jest to kolejny sukces na koncie pani Strout, która pisywała wcześniej bestsellery takie jak „Nie odstępuj ode mnie”. Dla mnie jest to pierwsze spotkanie z pisarką, o jej książkach wcześniej nie słyszałam, ale cieszę się, że przeczytałam „Okruchy codzienności”.

Zazwyczaj jest tak, że po nagradzanych książkach spodziewamy się złotych gór. Ja podeszłam do tej z lekkim dystansem żeby w razie czego się nie rozczarować. Powieść ta należy do serii KontraPunkt, czyli, jak informuje nas nota na okładce, serii dzieł godnych uwagi, nagradzanych i zauważanych przez krytykę. Jest to, jakby nie było pewne brzemię do udźwignięcia, na szczęście „Okruchy codzienności” w pełni dają radę mu podołać.

Główna bohaterka – Olive Kitteridge mieszka w małym miasteczku Crosby na Wschodnim Wybrzeżu. Jawi nam się, jako wysoka kobieta, słusznej postury, która oschle traktuje swojego miłego męża Henry’ego. Jest byłą nauczycielką matematyki, ciągle z czegoś niezadowoloną. Wśród uczniów siała postrach, bali się jej dziwnego sposobu bycia, jej wrogości. To samo dotyczyło jej syna Christophera, który, gdy już wziął ślub, uciekł z rodzinnego miasta, byle dalej od matki.

Każdy kolejny rozdział, choć w jednym zdaniu przedstawia nam życie Olive. Większość dotyczy jej samej, są też takie, w których czytamy o życiu ludzi z miasteczka, ich problemach codziennego życia i zmaganiach z nim. Tam główna bohaterka występuje zazwyczaj epizodycznie, ale trzeba przyznać, że zawsze gdzieś tam jest o niej mowa. W końcu Crosby to małe miasto, ludzie znają się nawzajem.

Poznajemy między innymi chorą na anoreksję Ninę, która nie ma się gdzie podziać, a nie chce wracać do szpitala, Harmona, który po wielu latach małżeństwa znajduje nową miłość i postanawia odejść od żony, czy Rebbecę, która przez swoje gadulstwo nie potrafi znaleźć stałej pracy.

Całość wprawiła mnie w nieco melancholijny nastrój. Każdy rozdział skłania do refleksji nad własnym postępowaniem. Większość traktuje o ludziach starszych, więc możemy niejako zobaczyć świat z ich perspektywy i zastanowić się, czy w naszym życiu kiedyś będzie podobnie.

Główna bohaterka jest nieco denerwującą postacią, ma swoje humorki, często poznajemy jej irracjonalne lęki, co na dłuższą metę może być męczące, ale o dziwo nie jest.

Dużym plusem jest również szata graficzna, pięknie ozdobiona od wewnątrz okładka, ciekawe zdjęcie z przodu skutecznie przyciąga wzrok. Dodatkowo ułatwieniem w czytaniu jest przejrzysta czcionka, która ładnie komponuje się z całością.

Książkę czyta się szybko i łatwo. Możemy łatwo wcielić się w losy bohaterów, bo są oni wykreowani bardzo realistycznie, co sprawia, że czujemy, jakby mogli być naszymi znajomymi, jakbyśmy byli częścią życia miasteczka.

Zdecydowanie polecam, idealna na spokojny wieczór, wprawia w nieco refleksyjny nastrój, ale myślę, że większości się spodoba.