Coś patrzy recenzja

Zapewne każdy z Was kojarzy pierwsze reality show w polskiej telewizji. Edycja Big Brothera z 2001 roku przyciągnęła przed telewizory mnóstwo widzów. Każdy z zaciekawieniem oglądał ludzi, którzy dali się zamknąć w domu Wielkiego Brata. W budynku pełnym kamer i odciętym od jakichkolwiek informacji ze świata poza domem. Na przestrzeni kolejnych lat powstało więcej takich programów, które cieszyły się większą lub mniejszą popularnością. Pewnie zastanawiacie się, dlaczego Wam o tym pisze przecież program reality show tv to nic nadzwyczajnego? Owszem, a wątek reality show w literaturze?

"Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono" - Wisława Szymborska "Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej"

Stacja telewizyjna szykuje reality show. Dziesięciu uczestników zamyka w domu w lesie na sto dni. W każdym pomieszczeniu kamery, zero prywatności i żadnego kontaktu ze światem zewnętrznym. Nagroda to sto tysięcy złotych. Nowa prezenterka telewizyjna Beata będzie oczami i uszami w tym domu. To właśnie jej przypadła główna rola. Będzie stamtąd nadawała na żywo. Okazuje się, że ludzie pozostający za długo w zamknięciu ujawniają swoje prawdziwe oblicze.

"Okazywało się po raz kolejny, że uśmiechy skrywały cierpienie, poranione dusze, a jakaś jedna przypadkowa chwila obnażała prawdę".

Uczestnicy programu doświadczają dziwnych wizji, mają koszmary i słyszą niepokojące głosy, oprócz kamer obserwuje ich coś jeszcze. Czyżby to była wina izolacji? W drodze eliminacji udaje się wyłonić zwycięzcę i na tym program się kończy. Wydawać by się mogło, że wszystko wróciło do normy, ale niestety tak nie jest. Koszmary pozostały i głosy w głowach również. Uczestnicy programu zaczynają ginąć w niewyjaśnionych okolicznościach. Wygląda na to, że ciąży nad nimi jakieś fatum. Pytanie kto będzie następny i czy uda się wreszcie zdjąć klątwę?

Pani Agnieszka napisała książkę inną niż wszyscy. Dlaczego? Dlatego, że w żadnej do tej pory nie czytałam o reality show. Jak dla mnie to jest coś nowego w literaturze i szczerze podziwiam autorów za to, że szukają nowych tematów, a nie tylko bazują na utartych schematach. Zdaje sobie z tego sprawę, że napisać książkę to jest nie lada wyczyn, ale oprócz tego znaleźć taki temat, który zaciekawi czytelnika, to już skok na głęboką wodę. Ta książka już od pierwszej strony jest tak intrygująca, że nie sposób się od niej oderwać.
Pani Agnieszka w bardzo interesujący sposób opisała, jak wygląda życie ludzi w izolacji, niby obserwowani przez oko kamery powinni czuć respekt, a jednak hamulce im puszczają. W życiu codziennym bardzo łatwo i szybko innych oceniamy, nie znamy całej historii, czasami tylko coś wyrwane z kontekstu, ale do przypinania łatek jesteśmy pierwsi. Przecież to bywa krzywdzące. To tak jakby ocenić książkę po okładce. Przypomnijcie sobie, ile razy daliście się tak zwieść? Byle jaka okładka, a wnętrze piękne. Pozory mylą i tak jest ze wszystkim. Nie wyciągajmy zbyt pochopnych wniosków i nie oceniajmy nikogo z góry.
Zakończenie książki kapitalne.

Polecam!

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu WasPos.