Dziedzictwo ognia recenzja

Po ostatnim zdaniu napisanym w "Koronie w mroku" nie mogłam tak po prostu odłożyć książki i nie sięgnąć od razu po "Dziedzictwo ognia".
Celaena opuszcza królestwo Adarlanu, zostaje odesłana przez króla by wykonała kolejne zlecenie. Król jednak nie wie że wyprawa Celaeny do Wendlyn to tak na prawdę próba trzymania dziewczyny od dworu i od króla. Był to pomysł jej byłego ukochanego, Chaola. Nikt nie wiedział że czeka ją walka z czymś niewyobrażalnie mrocznym, nie z tego świata. Oraz czeka ją odkrywanie własnych słabości ale też swojej uśpionej mocy i siły. Wiedziona żalem i żałobą , nie tylko po utraconej przyjaciółce ani po uczuciu do kapitana, postanawia znalesc drogę do zemsty oraz wymierzeniu sprawiedliwości. Zostaje również przed nią postawiona tajemnica, która musi rozgryść.

"Dziedzictwo ognia" to, póki co, najlepszy tom z cyklu "Szklany tron". Mimo tego że Celaena na początku książki denerwowała mnie swoim zachowaniem, tym że się poddała, nie miała ochoty walczyć, to pod koniec książki znów zyskała w moich oczach. Taka Celaenę kocham i podziwiam. Silna, niezwyciężona, widzącą przyszłość przed sobą. Oprócz stałych bohaterów, kapitana Chaola i Księcia Doriana, poznajemy kilku kolejnych. I to nie byle jakich bohaterów. Ich postacie są wspaniałe wykreowane. Maas pokazała nam twarz zdrajcy, który tak na prawdę okazał się oddanym, całym sercem, kuzynem Celaeny, Aedion. Mamy również przeuroczego i dobrodusznego Emrysa,gadatliwego Luca. Oczywiście najwięcej swych zachwytów powinnam oddać Rowanowi. Rowan jest Celaeną praktycznie od początku do końca książki, widzimy zmianę jego zachowania względem do naszej bohaterki, oraz równiej jej zachowania i odczuć względem Rowana. Mimo że na początku wydawał się oschły, zasadniczy i brutalny, był od samego początku moja ulubioną postacią w tej książce. Wydaje się mi że relacja między Celaeną a Rowanen jest kompletna i idealnie napisana.
Nie mogę nie wspomnieć o wiedźme Manon. Nie wiem czy to jest normalne ale ja ją uwielbiam. Nie mam pojęcia jak jej losy się potoczą, póki co jej postać jest kreowana na antagonistę ale mam nadzieję że wątek więzi Manon z jej wywerną, Abraxsosem nie zostanie porzucony, a wręcz przeciwnie, będzie rozwinięty, a Manon dzięki temu zmieni się w kogoś lepszego.
Zakończenie książki znów mnie wbiło w fotel. Gdy już myślałam że wszystko idzie w dobra stronę, wszystko się wywraca do góry nogami. Pokłony chylę przed Sarah J. Maas. Brawo.