Plemię recenzja

Wpisani w odwieczny cykl pór roku. Od wiosny, do zimy. Od świtu, do zmierzchu. Z pradziada, ojca i syna. Wierni bogom i posłuszni ich woli. Przed totemem, w imię Czwórki, w kręgu sosen – plemię Igłasów.

Pośród nich dwóch mężczyzn, wyróżniających się na tle reszty. Pierwszy to typowy myśliciel, który całymi dniami przesiaduje nad rzeką i duma w nieskończoność. O tym, co mógłby zbudować i o tym, jaki jest świat. Drugi to urodzony wojownik, który kroczy przez świat z imionami bogów na ustach. Śnieżyróg i Deszczylis, bracia, których nie łączą więzy krwi. Ramię w ramię przemierzają historię utkaną przez Kamila Czernika. Tracą najbliższych, kochają, modlą się, przeklinają swój los i radują. Starzeją się, obserwują zmieniającą się rzeczywistość i chodzą po ziemi, która uparcie trwa na swym posterunku bez względu na ludzkie działania.

„Wieczerzali przy ognisku. Dzielili się jadłem, napitkiem i opowieściami z bezdennego worka codziennych trosk, nadziei, ludowych legend i dawnych dziejów.” Ja też siedziałam razem z nimi. Nie brałam udziału w nadzwyczajnych przygodach. Nie posiadałam wyjątkowych mocy. Nie widziałam fantastycznych stworzeń. Poznałam zwykłych ludzi z ich bolączkami i radościami. Wątpliwościami i uporem.

Czułam się, jakbym siedziała nad brzegiem strumienia. Na powierzchni wody widziałam obrazy, składające się w powieść. Wpatrywałam się w nią i dałam się zahipnotyzować. Ona płynęła, i płynęła, i płynęła, jak płynie do tej pory…

To nie jest jedna z tych historii, gdzie strony przewraca się z wypiekami na twarzy i rozedrganym oddechem. Tu życie snuje swą opowieść. Wciąż i wciąż, tak powtarzalną i już gdzieś słyszaną, ale tym razem odegraną przez zupełnie nowych aktorów. Coś niknie i pojawia się za jakiś czas ponownie. Jak pory roku, dzień i noc, życie i śmierć.

Bardzo miło wspominam te momenty, kiedy pochylałam się nad stronami „Plemienia”. Związałam się z bohaterami i terenami porośniętymi gęstym lasem. Język, jakim posłużył się autor, dodatkowo oddziaływał na moją wyobraźnię i przyczynił się do stworzenia klimatu powieści.

„Zawsze jakoś to jest. Czy ulewa, czy upały, czy dobrze, czy źle, życie płynie dalej i jakoś to jest.”