Jawne tajemnice recenzja

Przeczytałam kilka tomów opowiadań Alice Munro. Pierwszy z nich podarowała mi moja przyjaciółka, tytuł: „Przyjaciółka z dzieciństwa” jak najbardziej był i tutaj trafny.

Mam mieszany stosunek do tych opowiadań. Czasami wydaje mi się, że są nudne i banalne, że po jednym zbiorze nie sięgnę po kolejne. A jednak. Język Alice Munro uzależnia. W tej prostocie ukryta jest odrobina magii i zwykłe – niezwykłe opowieści o kobietach.

Zaciekawiło mnie opowiadanie o skromnej bibliotekarce, która dostaje list od tajemniczego mężczyzny. Zakochany w niej, obserwował ją przez długi czas, teraz rozpala w niej nadzieje. Wszystko po to, by później po prostu się nie pojawić. Przecież był już zaręczony z inną. To takie proste, nie powinna mieć żadnych pretensji. Bohaterowie Alice Munro uwikłani są w romanse, zdrady, doświadczają rozczarowań, ale spotyka ich także przyjaźń. Wielobarwne opowieści, nie love story, ale doświadczenie.

„Myślałam, że ma na myśli siebie i Sylvię, że nie mogą w dalszym ciągu mieszkać w tym domu. Ale on miał na myśli siebie i mnie. „My” oznaczało: on i ja. Mówiliśmy dotąd, rzecz jasna, „my” o naszym postępowaniu, o naszym wykroczeniu. Teraz zrobił z tego „my”, którzy podejmujemy decyzje – być może wspólnego życia.”

„Czy nie myślałam wtedy: „Cóż za idiotyzm wyobrażać sobie, że jeden mężczyzna różni się od drugiego, kiedy wszystko, do czego życie się w gruncie rzeczy sprowadza, to dobry kubek kawy i łóżko do spania”. Czy nie myślałam, że nawet gdyby tutaj, tuż koło mnie siedział Nelson, to czy nie zmieniłby się w zszarzałego obcego mężczyznę, którego smutek i niepokój tylko wzmagałby moje własne niepokoje?”

Tytułowe opowiadanie skupia się na tajemniczym zniknięciu Heather Bell. Czy Pan Siddicup ma z tym coś wspólnego? Ekscentryk, szczekanie psa, niezapowiedziane wizyty. I co z tym wszystkim ma wspólnego Maureen? Jej dom też skrywa tajemnice, przynosi cierpienie, ale i oczekiwanie na to, co dopiero może się wydarzyć. Ale póki co, gotuje budyń. Ma całe życie przed sobą.

Moim ulubionym z tego tomu jest „Hotel Jack Randa”. Gail to niesamowita bohaterka. Jej ukochany Will poznaje Sandy, młodą kobietę, w której się zakochuje. Wyjeżdżają razem do Australii. Pewnego dnia Gail postanawia zachować się jak „psychofanka”. Sprzedaje swój sklep, zmienia kolor włosów, zakłada jaskrawą sukienkę i wyrusza w wielkiej tajemnicy do Australii. Wplątuje się w intrygę, pisze do niego listy, udaje kogoś innego. Pewnego ranka budzi się z myślą, że posunęła się za daleko. Ale to nadal trwa. Wreszcie jego: „Gail, wiem, że to Ty”. I jakże cudowne zakończenie i jej słowa: „Teraz to ty możesz mnie szukać”. Uwielbiam.