Odium recenzja

"Odium" to debiut Katarzyny Grzegrzółki, po którym mam bardzo mieszane uczucia. Autorka ma potencjał, ale jeszcze dużo pracy przed nią. Nie znalazłam żadnych informacji o Pani Katarzynie w internecie, więc nie wiem, jakie ma doświadczenie w pisaniu książek.

Napisanie dobrej powieści kryminalnej nie jest łatwe i wymaga dużo pracy oraz dobrego researchu, którego wyraźnie zabrakło w przypadku tej powieści, szczególnie jeśli chodzi o pracę policji. Każdy autor kryminału powinien przed wysłaniem książki do wydawnictwa, dać ją do przeczytania policjantowi, żeby uniknąć rażących błędów opisujących pracę funkcjonariuszy. Tutaj rażą dialogi, jakie prowadzą policjanci między sobą na tematy służbowe oraz ich rozmowy ze świadkami.

O ile pierwszą cześć książki czyta się w miarę dobrze, o tyle jej druga część wymagała ode mnie dużo cierpliwości i wyrozumiałości.

Ostatnio zrobiła się taka moda u polskich autorów powieści kryminalnych, że im bardziej morderstwo będzie makabryczne, tym większy osiągną sukces. Wg mnie to jest błędne założenie, ponieważ epatowanie brutalnością i szczegółowymi opisami sadystycznych razów, jakie zadano ofierze, może budzić zainteresowanie u niewielkiej grupy czytelników, gustujących w tego typu klimatach. Niestety autorka uległa również temu trendowi, niepotrzebnie, gdyż to, nic nie wnosi wartościowego do powieści.

Kolejny element do poprawy to sprawy sercowe głównego bohatera - komisarza Jana Burego z Komendy Stołecznej Policji, który prowadzi sprawę morderstwa młodej kobiety Joanny. Ma romans z Basią - mężatką, które nie może się zdecydować, żeby zostawić męża dla komisarza. Dialogi wewnętrzne komisarza i Basi o swoim związku, trudno się czyta. Jest to tak infantylne i sztuczne, że aż dziw bierze, że dotyczy to dojrzałych, dorosłych ludzi.

No i niestety zakończenie zagadki kryminalnej, też pozostawia wiele do życzenia.

Polski rynek powieści kryminalnej jest bardzo duży i niełatwo się na nim przebić, a napisanie dobrego kryminału wymaga wiele pracy. Ale pojawiają się na nim debiutanci mający po dwadzieścia kilka lat i bardzo dojrzali, ze świetnymi debiutami, jak choćby Diana Brzezińska, czy Krzysztof A. Zajas. Moim skromnym zdaniem, lepiej pisać książkę dwa lata, przyłożyć się do tego, a potem dać do ręki nam, czytelnikom dobrą powieść lub mówiąc bardziej rynkowo, produkt wysokiej klasy. Trening czyni mistrza. Mam nadzieję, że następna książka Katarzyny Grzegrzółki będzie lepsza.