Emilia i Tatar recenzja

Powiem szczerze, że zaskoczyła mnie ta książka. Jest to nietypowy romans historyczny. Mało kiedy autorzy poruszają się w tematach Turcji, a szczególnie dotyczy to polskich pisarzy.
Historia skupia się na arabskich klimatach i życiu w pałacu. Książka dla starszych czytelników, minimum 16+ , tak jak zostało to wskazane przy promocji.
To była fajna przygoda po XVI wiecznych (1520/1521rok) realiach Polski, Francji i wcześniej wspomnianej Turcji.
Spodobał mi się prolog, który ukazał to w co ludzie wierzyli najmocniej na świecie, czyli klątwa. (Rok 1002)
Zagłębiamy się w okres czasu, kiedy żyli między innymi Sultan Sulejman i Sułtanka Hurem.
Powstało na ich temat wiele książek, a także serial, nie mniej nie znam całej historii. Jakoś tak nie miałam ku temu okazji.
Tutaj choć trochę możemy ją poznać, ją czyli Hurem. Jest to okres czasu jak już była główną faworytą w haremie.
Wyobraźcie sobie, jak mogłaby przebiegać lekcji miłości? Tutaj jest to przedstawione obrazowo, że aż się można zarumienić.
To może teraz trochę o charakterze głównej bohaterki... Nadwyraz dobrze została przedstawiona jej naiwność. Ona nie odróżniała zauroczenia / fascynacji od miłości.
Uczyła się pewnych spraw i rzeczy, które były jej wpajane przez matkę jako grzech.
W tamtych czasach kobieta była tylko do zaspokojania męskich potrzeb i nie liczyło się jej szczęście.
Nie znała tego co we współczesnym świecie jest normalne, że to kobiety wiedzą o tzw. "Tych sprawach" .
Wątek miłosny... Kiełkował po woli, był delikatnie stopniowany. Autorka lekko dozuje nam emocje. Pokazała, że istnieje miłość, która powstaje (naradza się) z przyjacielskich relacji.
Nieważne w jaki sposób zaczęła się historia, liczy się tylko to jak potoczą się dalsze wydarzenia.
Zakończenie było wręcz bajkowe. Bohaterowie mogli w końcu spokojnie odetchnąć.

Moja ocena 10/10

Cytaty z książki: