Artur Hajzer. Droga Słonia recenzja

 Artur Hajzer zawsze był najmłodszy. Należał do czołówki wspinaczy wysokogórskich, łączył pokolenia i wspinał się z Jurkiem Kukuczką , Wandą Rutkiewicz, ale także z Adamem Bieleckim czy Martyną Wojciechowską. Książka Bartka Dobrocha „Artur Hajzer. Droga Słonia” pozwala nam lepiej poznać tak barwną osobę, która był pierwszy kierownik projektu Polski Himalaizm Zimowy. Mentor, lider i kierownik wypraw, biegacz, ojciec, mąż, partner wspinaczki. Sam autor mówi, że postać Hajzera jest symbolem polskiego himalaizmu. Zaczynał on jako harcerz szkoląc się w Tatrach, przeżywał śmierć partnerów, odrzucenie gór, biznes (wiecie, że jest współtwórcą firmy HiMountain?), burzliwy powrót na szczyty oraz tragiczny koniec. Wytyczył wiele nowych dróg w górach, jest pierwszym zimowym zdobywcą Annapurny. Żeby uratować kolegę na przełęczy pod Mount Everestem poruszył międzynarodową dyplomacją, żeby go uratować. Razem z Jurkiem Kukuczką, którego traktował jak mentora. Jego śmierć w 1989 roku wstrząsnęła nim na tyle, że zrezygnował ze swojej pasji. Założył swój biznes – Alpinus, czyli HiMountain. Jeśli chodzi o mnie to „biznesowe” rozdziały ciut mi się dłużyły, jako miłośnik literatury górskiej wolę znajdować się kilka kilometrów nad ziemią.
Mamy do czynienia z bardzo rzetelnie napisaną biografią, opartą na wspomnieniach innych himalaistów i osób, które były blisko związane ze Słoniem – jego żoną, trenerem, przyjaciółmi. Jest to książka o pasji, która wypełnia całe życie. Mówi o tym jak miłość do gór potrafi ukształtować człowieka. Opowiada też o ciemnych stronach polskiego himalaizmu, porusza tematykę tragicznej wyprawy na Broad Peak z 2013 roku i tajemniczą śmierć Słonia, który odpadł od ściany na Gaszerbrumie I. Jest to obowiązkowa pozycja dla miłośników tego rodzaju literatury.