Zasada wzajemności recenzja

Agnieszka Peszek to autorka wielu książek sportowych i kryminałów. Ze sportowymi mi nie po drodze, ale aż dziwne, że ja miłośniczka powieści kryminalnych, do te pory nie przeczytałam żadnego kryminału tej autorki. „Zasada wzajemności” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Agnieszki Peszek. Z pewnością sięgnę po wcześniejsze pozycje i następne, które mam nadzieję autorka wyda. Głównym bohaterem „Zasady wzajemności” jest psycholog Szymon Trojanowki. Książka składa się z 3 części. Z pierwszej dowiadujemy się, że Szymon został porwany ze swojego domu, gdy był niemowlęciem. Prowadzone jest śledztwo ze szczęśliwym zakończeniem. „Od zawsze czuł, jakby żył w klatce. Jakby jego życie nie należało do niego. Jakby jego osobowość determinowało jedno wydarzenie z przeszłości. Być może fakt ten, nie pozostawiłby śladu w jego psychice, gdyby nie nadopiekuńczość matki, co było konsekwencją przeżytej przez nią traumy. „Konsekwencją tamtych zdarzeń była nieznająca granic nadopiekuńczość kobiety.”… „Ingerowała w to, co robił, co i ile jadł ( a według jej norm z reguły jadł zdecydowanie za mało), a także co najbardziej go denerwowało, z kim się spotyka.” W drugiej części poznajemy relacje pacjentów, opowiadane Szymonowi w prowadzonym przez niego gabinecie. Śmierć najbliższej osoby pozostawia traumę, ślad na psychice, trudno sobie z nią poradzić, nie wszyscy są w stanie wybaczyć sprawcy. Szymon Trojanowski wysłuchuje takich zwierzeń. Sam również boryka się z wieloma swoimi kompleksami, źle układa mu się z żoną, matka zabiera mu przestrzeń życiową, a w wyglądzie sam dostrzega wiele mankamentów. Ale czy byłby w stanie zabijać lub namawiać innych do zbrodni. Policja i czytelnik daje się nabrać na sugestie autorki. Głównego bohatera może nie daje się polubić, ale przynajmniej u mnie wyzwala współczucie.

Zachwyciła mnie intryga opisana przez autorkę i zdarzenia pełne emocji. Nie ma tu krwawych opisów i mrocznych scen, ale opisana historia skłania do refleksji. Do czego jesteśmy zdolni, żeby się zemścić, jak troska o syna może zepsuć życie jemu i sobie. Dochodzenie raczej na drugim planie, a rozwikłanie zagadki raczej przypadkowe.