Ognisty krzyż recenzja

Piąte spotkanie z Obcą za mną. Nie przypominam sobie, żebym jakąkolwiek książkę czytała tak długo! Trochę zawinił brak czasu, trochę objętość książki. I za tę objętość mam trochę żalu do autorki, bo można to było ująć w bardziej skondensowanej formie, bez (czasami zupełnie niepotrzebnych) opisów, które wydłużały książkę bez żadnego znaczenia dla fabuły. Ale to styl Diany, już się do niego przyzwyczaiłam :)
Zakochałam się w Obcej po obejrzeniu pierwszego sezonu serialu Outlander. Moja miłość trwa dalej i chyba to się już nie zmieni. Wiem tylko, że muszę sobie dawkować lekturę kolejnych części, bo czytanie jedna po drugiej może być trochę męczące, chociażby ze względu na objętość każdego z tomów.
Przechodząc do treści Ognistego Krzyża - mamy rok 1770, jesteśmy w Karolinie Północnej, gdzie Claire i Jamie osiadają i zagospodarowują swój teren. Claire, jak zawsze niepokorna, niespokojna, ratująca ludzkie życia, zawsze tam, gdzie potrzeba lekarskiej opieki. Ciężko udzielać pomocy w czasach braku penicyliny, antybiotyków i podstawowej dwudziestowiecznej wiedzy medycznej. Ale Claire nie byłaby sobą, gdyby taki drobiazg stanął jej na przeszkodzie. Mając wiedzę XX wieku, dobra natury wieku XVIII i pomocników w osobach męża, córki i zięcia, radzi sobie doskonale i udaje jej się uratować niejedno życie.
W tej części wszystkiego jest po trochu. Trochę Claire i Jamiegp i ich zmagań z codziennością, trochę Briany i Rogera i ich życia, jako rodziców i świeżych małżonków. Trochę jest również innych członków rodziny i przyjaciół oraz wrogów. Trochę szkoda, że tak trochę. Myślę, że lepiej wychodziło, kiedy każda część skupiała się na jednej konkretnej rzeczy, a reszta tworzyła tło.
Ale ja i tak kocham Obcą i będę czytać kolejne części. Temat podróży w czasie w takim wydaniu nigdy mi się nie znudzi :)
I jak najbardziej polecam całą serię.