Cienie recenzja

Przed Wami książka, którą przeczytałam w dwa dni. I od której nie mogłam się oderwać, co przypłaciłam spieczonymi plecami (ach to nadmorskie słońce).
W „Cieniach” Sucha i Mortka zaczynają prowadzić inne sprawy. Każdy na własną rękę. Mortka pomaga przyjacielowi, ponieważ został on oskarżony o zabójstwo córki i żony gangstera. Czyli Wilka – jednego z owej trójki, która „rozpłynęła” się w warszawskim Neptunie. Z kolei Sucha szuka sprawiedliwości i zemsty po obejrzeniu tajemniczych materiałów z pendrive’a zamordowanej Zuzanny Łatkowskiej (znanej już nam z „Osiedla marzeń”). Drogi komisarza i aspirantki jednak szybko się przecinają i stają ze sobą ramię w ramię.
Akcja wciąż pędzi przed siebie, pojawia się wiele wątków, które krok po kroku się ze sobą łączą dążąc do spektakularnego finału. „Cienie” są książką od której trudno się oderwać. Autor pokazuje w niej, że przeszłość zawsze nas dopada i zło zawsze musi zostać napiętnowane. Wyrazisty język, doskonale nakreślone postacie, mocno rozbudowane tło społeczne – bardzo lubię zanurzać się w ten „brudny”, chmielarzowy świat, a „Cienie” po raz kolejny mi na to pozwoliły. Mortka zmienił się od „Podpalacza”, czyli pierwszej części, nie czuje się jednak zmęczenia tą postacią. I rozbudowanie historii Andrzejewskiego i Grudy, ach jakie to było ciekawe!
W świecie kryminalnym królują cienie, które są w każdym z nas. Mistrzowska intryga, która trzyma do samego końca i… koniec, którego NIKT nie przewidział! Czapki z głów, to było genialne!