Barry Lyndon recenzja

Klasyk literacki z 1844 roku? Że nudny? Że przestarzały? Że oklepany?
O nie! Nie w tym konkretnym przypadku! William Makepeace Thackeray zaprasza czytelnika w niesamowicie ciekawą podróż wraz z Lyndonem po świecie osiemnastowiecznej angielskiej arystokracji. Jak w jej szeregi wkradł się główny bohater? To długa historia...
Redmond Barry urodził się w rodzinie szlacheckiej, która oprócz owego tytułu... nie ma nic więcej. Od dziecka jednak skutecznie wpajana jest mu pewność siebie, żarliwość, znajomość dworskich manier oraz iście szlacheckie poczucie dumy.
W jego rodzinnych stronach oczywiście wszyscy ludzie dobrze wiedzą, jaki z tego naszego Redmonda jest "szlachcic". Młody chłopak więc po pierwszych jakże bolesnych rozczarowaniach wyrusza w obcy świat, aby zdobyć należną mu przecież sławę i bogactwa. I od tego wszystko się zaczyna...

"Barry Lyndon" to powieść typowo łotrzykowska na najlepszym poziomie. Główny bohater swoją arogancją i przebiegłością nadaje całej książce świetny klimat i charakterek. Aż chce się ją czytać i trudno się oderwać!

Historia ciągnie się całkiem długo, na 430 stronach dość sporej książki poznajemy wieeeeeele niemoralnych, zabawnych, ale i jak najbardziej poważnych przygód Lyndona, a tempo powieściowej akcji mało kiedy znacznie zwalnia.
Zwrotów akcji i niespodziewanych rozwiązań z pewnością nie brakuje.
Za minusa mogłabym jednak uznać dość częste nienaturalne odpłynięcia w świat jakże głębokich monologów bohatera, które choć nierzadko humorystyczne i intrygujące to czasem czytelnik wolałby, aby Lyndon skończył "nawijać".
Zazwyczaj jednak takie momenty były zrekompensowane z nawiązką końcowymi wnioskami Lyndona, które często wywoływały szczery uśmiech.

Książkę z czystym sumieniem polecam fanom starszej literatury, przygodówek, klimatu łotrzykowskiego i wybitnej narracji pierwszosobowej.
Jednak jeśli ktoś ma inne upodobania to i tak myślę, że warto poznać te wyjątkowe przygody i wyjątkowego bohatera. Może akurat i Was uwiedzie osobisty urok Barrego Lyndona.