Cień wiatru recenzja

Pod wpływem rad koleżanki sięgnęłam po hiszpański bestseller „Cień wiatru” Carlosa Ruiza Zafona. Powieść ta, jak się okazało, to fantastyczny pomysł na spędzenie wolnego wieczoru (a w zasadzie wieczorów, bo jest dosyć długa). Książka opowiada historię chłopca o imieniu Daniel, który w wieku 10 lat zostaje zaprowadzony przez swojego ojca na Cmentarz Zapomnianych Książek i ma wybrać tam tekst, aby się nim zaopiekować, ocalić go od zapomnienia. Wybór pada na „Cień wiatru” Juliana Caraxa. Od tej pory życie Daniela nieustannie splata się z dziejami Juliana. Gdy bohater chce dowiedzieć się czegoś o autorze wybranego przez siebie dzieła, okazuje się, że ktoś pali wszystkie egzemplarze powieści Caraxa i właściwie Daniel jest właścicielem ostatniego z nich…

Podczas czytania „Cienia wiatru” niewątpliwie od razu rzuca się w oczy jego niejasna przynależność gatunkowa. Książka łączy w sobie elementy kryminału, thrillera, romansu, powieści grozy i powieści przygodowej. Pojawiają się m. in.: zakazana miłość, plan ucieczki kochanków, nieślubne dziecko, kazirodztwo, zemsta, pojedynek, nawiedzony dom, pożądanie, seks i śmierć. Zafon gra tutaj z czytelnikiem, wykorzystując utarte schematy fabularne w różnych konfiguracjach, nawiązuje do innych książek, czerpie z wielu tradycji. Dzięki temu każdy znajdzie w powieści coś dla siebie.

W polskim wydaniu „Cień wiatru” uzupełniony został fantastycznymi zdjęciami Barcelony autorstwa słynnego artysty-fotografika Francesca Catalá-Roca, które świetnie oddają klimat książki Zafona. W „Cieniu wiatru” bowiem stolica Katalonii została ukazana z pełnym realizmem, tak, że można by wręcz odtworzyć (w pewnym stopniu) topografię tego miasta.

Polecam książkę Zafona przede wszystkim dlatego, że podejmuje ona kilka istotnych problemów (między innymi utraty, pamięci, kryzysu czytelnictwa), a równocześnie dostarcza rozrywki zręcznie skonstruowaną intrygą i humorem. „Cień wiatru” pozwala powrócić w jakiś sposób do młodzieńczych fascynacji takimi tekstami, jak „Trzej muszkieterowie”, „W 80 dni dookoła świata”, „Ivanhoe”, „Dracula”, „Zamczysko w Otranto” i zaspokoić nostalgię za estetyką dawnych utworów.