Nieposkromiona recenzja

Książka ważna, potrzebna, a jeśli się jej na to pozwoli – z potencjałem by odmienić życie wielu kobiet. Jednocześnie czyta się ją jednym tchem, chce się do niej wracać i można poczuć dyskomfort, że tak szybko się kończy. Poruszana tematyka wewnętrznej kobiecej wolności i niezależności przywodzi na myśl "Biegnącą z wilkami” Clarissy Pinkoli Estés. I choć oczywiście różnią się one formą, to moim zdaniem też przystępnością dla przeciętnego czytelnika na korzyść “Nieposkromionej”.

W książce zawarta jest bowiem poruszająca do głębi historia o zaufaniu i jego braku, stracie i miłości, upadku i wzroście, o poszukiwaniu samego siebie. Autorka za pomocą słodko-gorzkich opowieści o wydarzeniach ze swojego życia zabiera odbiorców w podróż do odkrywania istoty człowieczeństwa oraz wewnętrznej dzikości w sobie. Na przestrzeni całej lektury czytelnik przejdzie wraz z nią drogę od dzieciństwa "grzecznej dziewczynki", poprzez nienawiść do siebie i egzystowanie w szponach uzależnienia, aż do satysfakcjonującego życia w zgodzie ze sobą. Chociaż jest to pozycja domyślnie skierowana do kobiet ze względu na przyglądanie się wzorcom wychowania dziewczynek, Doyle uwzględnia (może trochę za krótko) jak w tym samym systemie stereotypów i jedynych słusznych dróg, warunkuje i zamyka się chłopców w ich własne klatki. Kwestionuje dotychczasowe status-quo z ogromnym zrozumieniem jego źródła i jest żywą inspiracją do tego, by każdy z nas nauczył się krytycznie myśleć oraz odpowiedzialnie podejmować decyzje burząc mosty które nam nie służą, budując nowe. Momentami wręcz bezkompromisowo obnaża absurdy zamykania się przez ludzi w utartych schematach myślowych. Przywodzi to na myśl sytuację, gdy ryba w szklanym akwarium uważa, że poznała świat nie wiedząc, że wokół niej jest ocean.

W książce odnaleźć można wiele wątków, między innymi uzależnienia, relacji ze swoim ciałem, miłości, popkultury, a nawet praw człowieka. Z perspektywy czasu widzę, że bez choćby jednego z nich i wielu innych (o których przekonać musicie się sami!) nie byłaby ona kompletna. Otwiera głowę i serce, jest jak ciepły koc w jesienny wieczór dla wewnętrznej wrażliwości i na pewno poleciłabym ją młodszym jak i starszym kobietom - gdyż każda może wyciągnąć z niej coś dla siebie.