Eragon recenzja

Zdarzyło Ci się kiedyś podczas polowania, że zdobycz niespodziewanie się spłoszyła, a w jej miejscu pojawił się tajemniczy kamień? Nie dziw się, takie rzeczy się zdarzają. Świadkiem tego był Eragon - bohater książki pod takim właśnie tytułem spod pióra Christophera Paoliniego. Autor to debiutujący piętnastolatek, a "Eragon" to pierwszy tom z cyklu Dziedzictwo.

Bohaterem książki jest zwykły chłopiec mieszkający z wujem i kuzynem. Pewnego dnia podczas polowania Eragon znajduje niebieski kamień. Po jakimś czasie okazuje się, że w rzeczywistości jest to jajo smoka. Od tej pory Eragon i jego smok - a właściwie smoczyca - są praktycznie nierozłączni. Chłopiec wędrując z bajarzem Bromem (swoją drogą, genialnie ukreowana postać!) uczy się wszystkiego, co powinien wiedzieć Smoczy Jeździec. W przyszłości ma zostać jedyną niezależną potęgą. Okazuje się, że swoją najważniejszą walkę ma rozegrać już niedługo. Ale urwijmy ten temat, by pozostawić Ci przyjemność czytania.

Wydawać by się mogło, że skoro "Eragona" napisał piętnastolatek, jest to powieść bez żadnych kanonów moralnych czy też mądrych słów, które zapadają w pamięć. Nic bardziej mylnego! W książce mamy przedstawioną walkę dobra ze złem, a autor wzbogaca lekturę o dojrzałe myśli, których pełno na przykład w przemówieniu Garrowa do wychowanków.

Do historii Eragona autor wplata sporo humorystyki i ironizmu. Od Broma dowiadujemy się o tym, że "Ludzie mają irytujący zwyczaj pamiętania rzeczy, których nie powinni pamiętać" albo że "Nie można się kłócić z wszystkimi głupcami tego świata. Łatwiej ustąpić, a potem ich oszukać, gdy nie zwracają na ciebie uwagi.".

Język, jakim pisana jest książka, nie pozostawia sobie nic do zarzucenia. Wiadomo - nastoletni Paolini nie zdążył wyrobić sobie osobistego stylu, ale wszystko jest na dobrej drodze. Może pod naszym nosem wyrasta jeden z największych pisarzy fantastycznych?

Książka mnie zachwyciła oraz wciągnęła na długie godziny do świata Alagaesii. Urzekająca była postać Broma i krążąca wokół niego aura tajemniczości. Wielki plus należy się autorowi także za starożytną mowę. Jedyną wadą książki był galimatias, który pojawił się w ostatnich 70 stronach. Zbyt dużo nazw, postaci, kręcenia i mieszania. Mimo to z miłą chęcią sięgnę po dalsze tomy, by ponownie zagłębić się w losy Eragona.

Oby wasze miecze pozostały ostre!