Dzienniki 1945-1950 recenzja

Sądzę, że to pierwsze zapiski Agnieszki Osieckiej, miała wtedy 9 lat. Pisane wprawdzie jako wprawka i dla koleżanek, żeby się wymieniać informacjami co która robiła i co myśli o Jasiu, czy Stasiu. Tak jak to robi wiele dziewcząt w tym wieku.
Dokończyłam tę cegiełkę, ale łatwo nie było, zmagam się z nią od maja i cały czas się zastanawiam do kogo jest adresowana ta bzdurkowata pisaninka dziewięcio-, a potem 14-letniej dziewuszki. Do badaczy jej życia? Dla jej rodziny? Dla dzieci jej dawnych znajomych, żeby mogli odnaleźć na kartach pamiętnika samej Agnieszki Osieckiej swoich bliskich? Dla kolegów ze szkoły, podwórka lub zza płota? Dla studentów, doktorantów? No bo przecież nie dla wielbicieli jej twórczości, jakimi są prawie wszyscy, w tym ja.
O czym w pamiętniku pisze Agnieszka? Ano o tym, że idzie do szkoły, co było zadane, który chłopak na nią spojrzał, co dostała z geografii, że po południu basen, a potem jeszcze siatkówka na podwórku. Że Ewcia się pogniewała, Zosia się przeprosiła, na rowerze było wspaniale, dostała nową sukienkę, pożyczyła książkę, a na obiad była pomidorowa. Dzień po dniu to samo. I znowu to samo, i znowu. Gdyby tych pamiętników nie napisała Agnieszka, nikt nie wpadłby na pomysł, żeby je publikować. Fakt, że czasem wśród tych dziecięcych wynurzeń znaleźć można jakąś wyjątkową frazę, spostrzeżenie lub opis przyrody wieszczący, że wyrośnie z niej poetka pierwszej klasy. Tyle że te perełki stanowią może 10% tomiszcza. Oprócz tego była to normalna dziewczynka z problemami typowymi dla jej wieku. Może bardziej elokwentna i oczytana, co zawdzięczała rodzicom, którzy rozkochali ją w książkach, umożliwiali wyjścia do teatru, wysyłali na naukę języków obcych.
Żeby dowiedzieć się jak przebiegał proces dojrzewania Agnieszki jako poetki, wystarczyłoby mi, by z 500 monotonnych stron pamiętnika, wybrać kilkanaście (kilkadziesiąt) i byłabym pod wrażeniem jej niezwykłości.
Punkty przyznaję za te 10%, obraz realiów tamtych czasów, które można wyłowić w tle oraz finalnie za podziw i uznanie dla twórczości poetki.
Oczywiście szanuję zdanie tych, którzy publikacją są zachwyceni, ale tego nie rozumiem.