Babilon. Kryminalna historia kościoła recenzja

Trudno jest pisać o Kościele, nie powielając utartych frazesów. Temat przebadano na wiele sposobów, wykrywając to wciąż nowe choroby. Z jednej strony pedofilia, niechęć dla mniejszości seksualnych, a z drugiej pogoń za pieniędzmi i ukrywanie swoich występków. Najpierw była "Sodomo", potem "Gomora", a teraz przyszedł czas na "Babilon", który w założeniu miał obnażać kolejne grzeszki Kościoła. Czy tak się stało?

Artur Nowak i Stanisław Obirek to dobrze znani autorzy. Od wielu lat tropią kościelne aferki, pokazując, jak tak naprawdę wygląda instytucja kościelna. Nie będę ukrywać, że sięgnięcie po pozycje było kwestią czasu. Od kiedy sięgam pamięcią, tematu kleru pozostawał w kręgu moich czytelniczych zainteresowań. Na temat Kościoła przeczytałam wiele pozycji, jednak w każdej z nich kryminalne wątki przedstawione zostały nieco pobieżnie.

Niestety muszę przyznać, że "Babilon" lawirował po tematach. Mniej więcej połowa książki to żale autorów na temat obecnego stanu duchowieństwa. Czuć, że autorom się brzydko mówiąc „ulało". Zamiast przedstawiać merytorycznych faktów, wyrażali swoją opinię, nie pozostawiając czytelnikowi pola do własnych przemyśleń. Druga część to lawirowanie po tematach. Obirek i Nowak ślizgają się niczym dziecko na sankach po ogromnej górce zwanej Kościołem. Gdzieś tam zboczą, gdzieś odbiją, byle do przodu. Wielokrotnie miałam poczucie, że gdzieś o tym czytałam, gdzieś to słyszałam, ale moje czytelnicze serce pragnie więcej i więcej.

Sięgam po reportaże, by poznać fakty i na ich podstawie zaznajomić się z daną sytuacją i wyciągnąć wnioski. Nie interesuje mnie zdanie autorów, bo jak wiemy, każdy ma własne. "Babilon" naszpikowany jest osądami, opiniami i poglądami. A kryminalne przypadki to wątek niemal poboczny. Szkoda, wielka szkoda, bo poprzednia książka autorów "Gomora" jest zupełnie inna. Merytoryczna, autorzy sypią faktami bez personalnych wycieczek. Tutaj mam wrażenie, że pozycja powstała na fali ostatnich zdarzeń. Na zasadzie jest popyt, jest podaż. A niestety literatura, to nie gospodarka, tutaj obowiązują zupełnie inne zasady. Przykro, że niektórzy tego nie rozumieją.