Maigret i zabójca recenzja

Ponieważ przeczytałem już sporo książek z serii o paryskim komisarzu, zacząłem się, przy lekturze obecnej książeczki zastanawiać nad lakonicznym, w jednym czy dwóch słowach, określeniem Maigreta. Gdy myślę o innych ulubionych bohaterach cykli kryminalnych to Wallandera (autor: Mankell) charakteryzuje mroczność, komisarza Montalbano (autor: Camilleri) mogę określić słowami: żywotność, śródziemnomorskość, Lwa Archera (autor: Ross MacDonald) charakteryzuje energia, działanie, Harry'ego Boscha (autor: Michael Connelly) opisuje nieustępliwość, pracoholizm. Zaś Maigreta można skwitować słowem: nuda.

Weźmy tę książkę: mamy mało ciekawe śledztwo prowadzone wśród powtarzalnego, wygodnego, ale nudnego mieszczańskiego życia. Brakuje tam pieprzu, zmiany, śmiechu, pasji, wszystko jakieś szare i monotonne, po prostu powtarzalne życie. Nawet kulinarne rozkosze w domu komisarza są płaskie i szare: „znalazł się w domu, gdzie roztaczał się zapach pieczonej makreli. Pani Maigret przyrządzała ją w białym winie, na małym ogniu, z dużą ilością musztardy”. Brzmi apetycznie, ale Camilleri uczyniłby z tego poezję i szaleństwo, u Simenona to mało ważna wzmianka.

Może nuda bijąca z każdej strony tej książeczki wynika z tego, że to jedna z ostatnich w serii z Maigretem, może i sam autor był już znudzony? Nie dziwi więc, że czytało mi się rzecz całą z trudem.

A sama intryga kryminalna jest następująca: na ulicy zostaje zamordowany młody człowiek pochodzący z bogatej rodziny. Jego pasją było nagrywanie na magnetofon rozmów obcych ludzi na ulicach czy restauracjach. Pojawia się hipoteza, że denat przypadkowo nagrał rozmowę przestępców planujących skok i dlatego musiał zginąć. A potem już komisarz prowadzi śledztwo w swoim niespiesznym stylu.

Ciekawe w książce są jedynie długie rozmowy komisarza z mordercą, który wciąż się waha przed zgłoszeniem na policję, takie trochę 'dostojewskie' w klimacie. To chyba jedyny ciekawszy element powieści. Niemniej brakuje owym dialogom siły i tragizmu rosyjskiego mistrza.

Polecam tylko amatorom twórczości Simenona.