Nowe życie recenzja

„Przegraliśmy i musimy się z tym pogodzić”.

Dobrze nam znani bohaterowie „Sagi wołyńskiej” i ich dalsze, niepokojące losy. Mamy rok 1947. Wissarion, Nadia, Marcel i Marta po opuszczeniu Wołynia przyjeżdżają do Wrocławia. To tutaj mają zacząć wszystko od początku, nowe życie. Na miejscu zastają zupełnie inne realia niż te, którymi kusiła radziecka propaganda, powojenny obraz Wrocławia nie jest optymistyczny, stalinizm rozpanoszył się na dobre. Czy w tych realiach można mieć nadzieję na spokojne, normalne, szczęśliwe życie? Nowe szanse, możliwości, wyzwania, niejednemu przyjdzie zapłacić wysoką cenę...

Wielowątkowa, wciągająca akcja powieści toczy się swoim rytmem i niezmiennie intryguje. Fabuła rewelacyjnie poprowadzona, dopracowana w każdym szczególe, ukazuje codzienność ludzi w trudnych powojennych latach, a w tle prawda historyczna. Ogromne, sprzeczne emocje wibrują, często miałam wrażenie, że nie tylko sercem, ale i ciałem jestem razem z naszymi bohaterkami. Zajmująco ukazani bohaterowie, wnikliwy obraz ich osobowości, wielobarwni, niejednoznaczni, zaskakujący. Wyraźnie ukazane ich wewnętrzne rozterki, zmagania, porywy serca. Narracja toczy się z kilku perspektyw, mamy szersze spojrzenie na rozwój wydarzeń.

Koniec wojny przyniósł nadzieje na nowe, dobre, spokojne życie. Codzienność, jaka buduje się w powojennej rzeczywistości, jest daleka od tej wyczekiwanej, upragnionej. Wyobrażenia i oczekiwania naszych bohaterów szybko zostają zweryfikowane, zostają obdarci ze złudzeń. Komunizm rozpanoszył się na dobre, inwigilacja nowej władzy obejmuje wszystkie dziedziny życia. Niepewność, strach, niemoc stają się częścią ich życia. Nie wiadomo komu, można ufać. Po wojennych traumach przyszedł czas mierzenia się z tym co nieuniknione. Nasi bohaterowie podejmują walkę o przetrwanie swoje i najbliższych. Muszą porzucić wpajane przez lata wartości i odpowiednio wpasować się w panujące realia, by móc godnie żyć. Miłość, która przychodzi niespodziewanie, jej różne oblicza, namiętności, pokomplikowane relacje rodzinne, zdrada, nienawiść. Samo życie...

Joanna Jax jest mistrzynią osadzania ludzkich losów w historycznych realiach i ja się z tym całkowicie zgadzam. Wartościowa, trudna, fascynująca opowieść o mierzeniu się z przytłaczającą, trudną codziennością, o miłości, o nadziei. Głęboko porusza, trąci czułe struny, jest na wskroś autentyczna, nie daje się odłożyć, choć na chwilę. Obyczajowość idealnie współgra z prawdą historyczną. Z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy. Serdecznie polecam!

https://tatiaszaaleksiej.pl/nowe-zycie/