Ostatni dowód recenzja

Jeśli zastanawiacie się, czy konieczne jest przeczytanie poprzednich części, to śpieszę z informacją, że nie trzeba. Każda książka to osobna historia. Oczywiście w trzecim tomie obecne są nawiązania do poprzednich przygód bohatera, jednak nie stanowią one istotnej części nowej historii. Prywatnie jednak lubię czytać serie książkowe chronologicznie. Jest mi jakoś łatwiej wniknąć w nową przygodę i mam poczucie, że bohaterowie są moimi dobrymi znajomymi, a nawet przyjaciółmi.

Serię o Colterze Shaw zaczęłam czytać od tomu drugiego i cieszę się, że udało mi się już nieco zżyć z detektywem i zabierając się za „Ostatni dowód”, wiedziałam już, czego mogę się spodziewać.

Nie zawiodłam się. Śmiało mogę powiedzieć, że trzeci tom tej serii jest najlepszy. Wiele niejasnych kwestii zostało rozwiniętych.

Fabuła książki toczy się wielotorowo. Z jednej strony śledzimy poczynania Coltera w rozwiązaniu osobistej sprawy, do której podchodzi niezwykle ambicjonalnie. Przez większość swojego życia Shaw żył ze świadomością, że śmierć jego ojca nie była wynikiem nieszczęśliwego wypadku. W pewnym momencie trafił na informacje, które dały mu wręcz pewność, że jest w stanie odnaleźć dowody i zdemaskować wielką korporację odpowiedzialną za największe przekręty w kraju, a może i na świecie.

Oczywiście wątki i problemy przypominają ulice wielkiej metropolii, gdzie każda droga przecina kolejną. Zdarzają się też ślepe zaułki.

W międzyczasie Colter postanowił podjąć się zadania zarobkowego – z tego wszak żyje- i rozwiązać sprawę zaginięcia młodej Tessy Vasquez. Dodatkowo stara się uporać z prywatnymi uczuciami do atrakcyjnej Victorii i ocenić łączącą ich relację.

Interesujący dla mnie jest też wątek tajemniczego brata Coltera. Relacja z Russelem dalekie są od braterskiej miłości i zażyłości, ewidentnie jednak węzy krwi sprawiają, że obaj brania wskoczyliby za sobą w ogień.

W trzecim tomie zauważyłam mnóstwo retrospekcji z młodości. Opisy rodzinnych relacji, przeróżnych sytuacji dają świetny obraz tego, dlaczego Colter jest właśnie taki. Odważny, momentami nieustraszony, ale też niezwykle racjonalny i trzeźwo oceniający swoje szanse w danej sytuacji.

Pisałam już o tym w recenzji tomu drugiego, ale napiszę to ponownie.

Bardzo, bardzo podoba mi się styl pisarski autora. Warsztat literacki jest na naprawdę wysokim poziomie. Mimo ogromnej ilości szczegółów w opisach (nawet dotyczących ubrań), książka nie nuży. Nie jest to typ literatury, przez którą się dosłownie leci. „Ostatni dowód” wymaga od czytelnika skupienia i czasu właśnie przez tę mnogość szczegółowych informacji. W tym wypadku to jeden z najważniejszych plusów tej serii.

Oceniam tę książkę na 8/10 i gorąco polecam każdemu.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Prószyński i Ska.