Jej tajemnice recenzja



Jej tajemnice - Beata Olejnik

- Nigdy nie uciekniesz przed niezamkniętymi sprawami -

Już na samym początku chcę zaznaczyć, że nie jest to lekka lektura do poduszki.
Książka mnie zaciekawiła już samą okładką, mało kiedy jest przestawiona kobieta, a już w ogóle w tak subtelny sposób. Najczęściej to miejsce zajmuje mężczyzna, bądź dwoje ludzi.
To jest moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki. Bardzo spodobała mi się ta historia, uroniłam przy tej lekturze sporo łez. Były to zarówno łzy smutku jak i te powodujące radość. Mamy tu naprawdę bardzo wiele emocji, a sama książka jest dla czytelników 16+.
Historia początkowo mnie nieco nudziła, nie mniej postanowiłam dać jej szansę. Powiem szczerze, że to była trafna decyzja, bo z czasem opowieść mnie wyciągnęła i tak już pozostało aż do samego końca. Powiem tylko tyle, że jak już się wbijemy w tą książkę i to co się tam dzieje, to nie ma szans, aby ją odłożyć, nim skończy się ją czytać. Czytamy, a gdzieś z tyłu głowy już nam dzwoni - "co się tam dalej wydarzy?"...
Historię poznajemy z perspektywy dwóch osób - Marianny oraz Apolla. Ten sposób narracji wiele tłumaczy. Podczas czytania wyzwala się też uczucie wściekłości w kierunku tego mężczyzny i tego co zrobił...
Po wielu latach poznajemy historię Zuzanny/ Marianny, która po zmianie tożsamości zaczęła nowe życie. Podczas tej podróży w przeszłość, którą opowiedziała swej przyjaciółce, siostrze zakonnej, wiele razy mocno mną wstrząsnęło.
Utrzymywała się we mnie spora miara szoku i szybszego bicia serca. Cały czas za każdym razem przechodzą mnie ciarki, gdy tylko sobie przypomnę tę historię...
To co wydarzyło się podczas podróży bohaterki książki do Australii sprawiło, że nie dziwię się jej iż miała potem koszmary oraz problemy z normalnym funkcjonowaniem w życiu codziennym.
Oczywiście nie można tu też zapomnieć o postaci zakonnicy o której już wcześniej wspomniałam.
Polubiłam tą kobietę, gdyż nie była jak to one niektóre miały w zwyczaju nazbyt "sztywna". Ta nadwyraz wyjątkowo dawała i miała tzn: "Serce na dłoni".
Mało kiedy autorzy pokazują realia surowego świata zakonu, gdzie niby nie ma uczuć, oraz słabości, tylko posługa dla ludzi. Starają się pokazać nam, że to pozory, bo przecież jak każdy człowiek, tak też siostry zakonne mają swoje uczucia, rozterki, oraz pragnienia. Niestety te kobiety niosą ze sobą wiele smutku przez nijako brzemię wywieranej na nich presji.
Zostaje tu poruszonych wiele ważnych kwestii, ale uczyniono to tak, że one nie przytłaczają, za to skłaniają one do głębszych refleksji. Podczas czytania tej książki odczuwa się tę przemożną potrzebę zatrzymania i przeanalizowania poczynań bohaterów, oraz rodzi się w nas myśl, jak my sami byśmy się zachowali na ich miejscu.
Mamy tu między innymi przedstawione takie tematy jak: bezinteresowna pomoc, miłość, przyjaźń, oraz rozterki i dylematy samotnej matki.
Gorąco polecam wszystkim czytelnikom, chodź dłuższą chwilę zajęła mi jej ostateczna ocena. Nie mniej teraz mogę śmiało postawić najwyższą notę 10/10

Książkę otrzymałam za pośrednictwem klubu recenzenta z serwisu nakanapie.pl.
Dziękuję również wydawnictwu Novae Res.

Cytaty z książki: