Papieżyca Joanna recenzja

Dwudziestego ósmego dnia stycznia roku pańskiego 814 przychodzi na świat Joanna, trzecie dziecko kanonika i jego pogańskiej małżonki. Od matki swojej, oprócz opowieści o Thorze czy Wodenie, otrzymuje jedno ostrzeżenie: nigdy nie oddawaj się mężczyźnie. Dziewczynka od dzieciństwa jest bardzo ciekawa świata, jej najstarszy brat, Mateusz, w tajemnicy zaczyna ją uczyć. Już od najmłodszych lat kwestionuje przewagę mężczyzn nad kobietami, co przysparza jej wielu kłopotów. Pojawienie się w jej domu Greka, Eskulapa, który dostrzega przymioty jej umysłu, daje możliwość nauki i zyskania niedostępnej dla dziewcząt wiedzy. Od niego dostaje też kolejną lekcję: pewne idee są niebezpieczne. Dzięki niemu razem z bratem Janem trafia do szkoły katedralnej, gdzie pobiera dalszą naukę.

Papieżyca Joanna pochłonęła mną bez reszty. Dawno nie przeczytałam żadnej książki w ciągu jednego dnia, a od niej nie mogłam się uwolnić, dopóki nie zamknęłam o drugiej w nocy. Pokazuje brutalną walkę kobiet o siebie kobiet w czasach, gdzie ich jedynym prawem jest bycie dobrą, niewychylającą się żoną, rodzącą dzieci i cieszącą się z tego, że mąż rzadko ją bije. W epoce, gdy wysoko urodzeni mężczyźni ledwo umieli czytać i pisać, nikt nie chciałby przewyższających ich przymiotami umysłu partnerki.
Dziewczyna pragnąca wiedzy nie pasowała nigdzie- ani wśród własnej płci, ani przeciwnej. Joanna mimo wszystko walczyła o siebie i potrafiła zaprzeć się części siebie, aby osiągnąć cel.

Książka ma wszystko, czego dusza zapragnie: silną bohaterkę, motyw wojny, bardzo uroczy według mnie wątek romantyczny, spory polityczne wśród najwyższych dostojników, a przede wszystkim odtworzone ciekawie, czasem nawet prześmiewczo, realia średniowiecza. Szczególnie rozśmieszył mnie fragment o ustalaniu daty ślubu: „W sumie przez jakieś dwieście dwadzieścia dni w roku akty miłosne były zakazane, tak więc po doliczeniu miesięcznych krwawień Gisli nie pozostało wiele terminów do wyboru”

Sposób prowadzenia narracji też jest ciekawy, choć niektórych może nie satysfakcjonować. Nie ma tu rozległych opisów uczuć bohaterów, raczej na zasadzie akcja-reakcja, co nie nadaje żadnemu fragmentowi książki głównego ciężaru historii.

Z „Papieżycą” po raz pierwszy spotkałam się słuchając playlisty z musicalu na podstawie książki https://open.spotify.com/album/6iTHlbp6TWUlojTTnL0irx?si=Nsu4hYeDRK6URfVKHgElNg i spodziewałam się trochę mniej, więc książka pozytywnie mnie zaskoczyła. Arcydziełem literatury nie jest, ale czyta się ją lekko przy niemałej dawce faktów historycznych.

Czy kobieta-papież istniała naprawdę? Osobiście wątpię, ale czy nie można wierzyć legendom i brać przykładu z kogoś, kto w czasach, gdy kobiety były warte dla mężczyzn na równi z inwentarzem żywym, albo nawet mniej, bo na zwierzętach można było zarobić, ta jedna, jedyna zdołała pokonać wszystkie przeciwności i zostać papieżem? Oczywiście, że można, a nawet trzeba. W końcu w każdej legendzie jest ziarnko prawdy, czyż nie?