Sanatorium uczuć, czyli siedem światów Igi B. recenzja

Czy można zmienić swoje poukładane w miarę życie w wieku czterdziestu lat? Tak, oczywiście, że tak! I ta książka w doskonały sposób to przedstawia.

Główną bohaterką jest Iga, trochę zakompleksiona czterdziestolatka, która została porzucona przez męża dla młodszej. Została sama wraz ze swoim synem, w którym ma bardzo duże wsparcie i z którym świetnie się dogaduje. Nie raz się uśmiałam przy ich wymianie zdań. Iga ma nie tylko duże wsparcie ze strony syna, ale też od swojej przyjaciółki Romy, kobiety przed sześćdziesiątką, która tryska energią bardziej niż niejeden nastolatek. Kobieta jednym słowem wymiata! Roma wraz z pozostałymi przyjaciółkami starają się przekonać Igę do tego, że nie wszystko stracone, że można sobie ułożyć życie na nowo. Starają się one pokazać, że nie można zamykać się w czterech ścianach i siedzieć cicho jak mysz pod miotłą, ale że można robić naprawdę bardzo dużo rzeczy w tym wieku i zacząć robić to co się kocha.

Iga na swej drodze spotyka pewnego mężczyznę, ale po rozstaniu z mężem i bólu w sercu jaki jej pozostał, nie jest w ogóle zainteresowana bliższym poznaniem. Jednak los bywa zaskakujący i chcąc nie chcąc spotyka go ponownie na przyjęciu u swej przyjaciółki. Zdaje sobie sprawę z tego, że nawet w jej wieku motylki w brzuchu potrafią nieźle latać i pojawiają się nie wiadomo skąd.

Bohaterka zaczyna powoli dostrzegać świat w innych barwach niż dotychczas. Świat jej nie jest już szary, ale z czasem zaczyna nabierać kolorów i to dosłownie, bo Iga zaczyna malować obrazy i odkrywa swój młodzieńczy talent na nowo. Zaczyna robić to co kocha, a zachwyt profesjonalistów nad jej obrazami tylko nakręca ją do dalszej pracy.

Jest to bardzo przyjemna, lekka, kobieca lektura, która przepełnia optymizmem. Autorka ukazuje jak ważne jest otoczenie, w jakim się znajdujemy i jakim się otaczamy. Gdyby nie wsparcie przyjaciółek oraz ich pozytywne myślenie i energia, Iga siedziałaby załamana w domu i wylewała morze łez przez rozstanie. Jednak jak się okazuje, nie każde rozstanie jest złe. Na pewno na początku boli, w końcu po tak długim stażu małżeństwa ma prawo boleć, ale nie ma tego złego. Inną sprawą jest to, że trzeba otwierać się na nowe znajomości. Każda nowo poznana osoba czegoś uczy, coś wnosi i warto wyjść do ludzi. Nigdy też nie należy sobie wmówić, że na spełnienie i rozwijanie swoich pasji jest za późno. Nigdy! Każdy moment w życiu jest dobry na zmianę, a żałować można jedynie tego, że czegoś się nie zaczęło lub w ogóle nie spróbowało.

Dla mnie to bardzo pozytywna książka, dzięki której sama zaczęłam postrzegać trochę inaczej swoje życie i dzięki której nabiera ono znowu kolorów. Polecam na poprawę humoru oraz dla tych, którzy uważają, że na życiowe zmiany są już zbyt starzy. Na to nigdy nie jest za późno.