Nieujarzmiona ciemność recenzja

Alexandra Ivy jedna z najpopularniejszych autorek namiętnych i nastrojowych romansów paranormal. W 2007 roku zaczęła bestsellerową serie „Strażnicy wieczności”.
„Nieujarzmiona ciemność”, jest to piąta cześć z gatunku romans paranormal, w którym autorka zaskakuje nowymi postaciami i historiami głównych bohaterów .
Tym razem to Jagr, samotnik, który nie cierpi towarzystwa innych rusza na misje, sprowadzenia siostry Darcy do rezydencji Króla Wampirów. Tylko osoba więziona w niewoli jest w stanie zrozumieć drugą osobę, która dopiero z takiej niewoli się wydostała. Potrafi zrozumieć chęć ślepej zemsty, a nawet przy tym pomóc. I chociaż na początku właśnie takie wytłumaczenie wykorzystuje do tego, żeby usprawiedliwiać swoje zachowanie względem Regan, pięknej i nareszcie wolnej wilkołaczycy. Jednak prawda jest taka, że z każdym dniem ochrony i pomocy tej kobiecie, Jagra mur obronny kruszy się i wkradają się do jego serca cieplejsze uczucia. Za to dla Regan liczy się tylko zemsta, na chochliku, który przez te wszystkie lata przetrzymywał ja wbrew własnej woli. Mimo tego, że czuje przyciąganie do Jagra, to zemsta i strach przed uzależnieniem się od mężczyzny jest silniejszy. Dwa mury obronne się rozpadają, jeden grubszy od drugiego. Jedno serce bardziej skrzywdzone od tego poprzedniego, jednak miłość i namiętność to dwie najsilniejsze uczucia, które potrafią zniszczyć, a zarazem przetrwać wszystko. Pytanie tylko czy po takich przeżyciach i torturach jakiego doznali nasi bohaterowie jest to możliwe?
Autorka po raz kolejny ukazuje nam siłę miłości i namiętności. Dwóch uczuć, które są w stanie zmienić człowieka, przezwyciężyć strach, nienawiść i ból.
Ta cześć jest moim zdaniem najlepsza, a przynajmniej mi się najbardziej podoba. Poznajemy już piąty raz z kolei podobną historię o miłości, co może jednak już nudzić, a więc przy takich seriach opowiadań zawsze jedna cześć wyróżnia się od drugiej czymś szczególnym. Seria nie jest aż tak porywająca jak można by przypuszczać, jednak ma w sobie odrobine czegoś, co każe nam do niej wracać. Ta cześć wyróżnia się od pozostałych przemianą głównych bohaterów, walką ze strachem. Jednak na pewno nie na tyle, żeby pamiętać ją w przyszłości. Jest o wiele więcej lepszych książek, a ta jest dobra do przeczytania w wolne popołudnie, bo styl i historie się lekko i przyjemnie się czyta.
Polecam osobom, które lubią romanse, przeplatane akcją i odrobiną adrenaliny.