Underground recenzja

Praga. Miasto, w którym każdy krok śledzą drony Bezpieczeństwa. Prawdziwa kawa jest tutaj luksusem, a smak jabłka poznają tylko nieliczni. Rzesze ludzi mieszkają w domach z kartonów. W metrze, obok ogłoszeń dotyczących sprzedaży dzieci, znajdziesz oferty prostytutek z trzema waginami. Wszędzie i wszystko oświetla blask ekranów emitujących bez przerwy CN – City News. Nie uświadczysz tu normalnej kąpieli ani deszczu, chyba że jesteś szychą z korporacji.

Dawna stolica Czech nie poszerza swych granic, tylko pnie się ku górze. Wydawać by się mogło, że dzięki temu bliżej jej do chmur i nieba. Jest wręcz przeciwnie – piekło sprawuje tu swoje rządy. Na najwyższym poziomie można mieszkać w apartamentowcu, gdzie rano wypija się filiżankę czarnego jak noc espresso. Śpi się w czystej pościeli, widzi niebo i moknie w czasie deszczu. Czas umila się bankietami, na których uprawia się cyberseks.

Najniższy poziom to miejsce, gdzie ulicami, trzymając się pod ramię, przechadza się ubóstwo i śmierć. Bezimienna szara masa kurczowo stara się przeżyć kolejny dzień. Smród, głód i brak nadziei na lepsze jutro znaczą ciała i dusze. To właśnie tutaj rodzi się nowy kult. Spragnione wiary ludzkie serca łakną pokrzepienia, które przynoszą cybernetyczne czarodziejki i ich występy. Komuś może się to nie spodobać…

František Kotleta stworzył ciekawą, choć nie da się ukryć, że dość ponurą, wizję przyszłości. Rok 2107 to czas brudu i pieniądza. Jest brutalnie. Krew leje się strumieniami lub wystrzeliwuje z przeciętych tętnic. Jest wulgarnie, momentami bardzo. Cybernetyczne czarodziejki to tak naprawdę prostytutki, ale nieco ulepszone dzięki cudom techniki. Pełno tutaj seksistowskich tekstów i pogardy. Nie ma się jednak czemu dziwić. W zastanej rzeczywistości na światło dzienne wypływa ludzki prymitywizm.

Chciałoby się rzec, że Kotleta napisał powieść, której odbiorą są raczej czytelnicy niż czytelniczki. Tymczasem, mnie się bardzo podobało. Główny bohater zyskał moją sympatię. Nie był jedynie popychadłem. Poza tym, do gustu przypadło mi też jego poczucie humoru. Pomysł na historię – totalnie na plus. Czytajcie!