Zac & Mia recenzja

17-letni Zac jest chory na raka. W zasadzie mieszka w szpitalu i z pełnym rezygnacji optymizmem znosi wszystkie niewygody takiego życia. Coś się zmienia, gdy do pokoju obok wprowadza się Mia – zadziorna, wściekła na cały świat fanka Lady Gagi. Bardzo wiele ich dzieli – w prawdziwym świecie pewnie nigdy by się nie spotkali. Tu jednak obowiązują inne reguły, więc ich relacja, rozpoczęta stuknięciem w ścianę, staje się coraz silniejsza. Pobyt w szpitalu wymaga odwagi, ale żeby z niego wyjść, potrzeba jej jeszcze więcej. Czy Zac i Mia spotkają się poza szpitalem – i już razem pozostaną?

(..)

"Zac & Mia" to historia, której nie można przeoczyć. Autorka od pierwszej strony zaprasza czytelnika do zderzenia się z poplątanym życiem Zaca. Chłopak pokazuje nam jak taki żywot wygląda. Musimy zderzyć się z tą okropną rzeczywistością i dowiedzieć się, jak ciężki jest przeszczep raka, a także rzeczy z nim związane. Późniejsze losy bohaterów również nie należą do optymistycznych, do czasu. Mimo, że Betts porusza temat niczego innego jak prawdziwego życia, dopiero jej opisy sprawiają, iż wreszcie odkrywamy prawdziwe oblicze... życia.

(..)

Pomimo tego, że autorka porusza temat dość ciężki i niezbyt wesoły, w książce trafiają się momenty, kiedy na naszej twarzy pojawi się uśmiech. Dlaczego niby życie miało stracić kolory tylko dlatego, że dopadła nas jakaś choroba. Nie chciałbym zdradzać za wiele, ale bohaterowie są radośni, bo mają ku temu powody. Jakie, musicie dowiedzieć się sami. Te zabawne sytuacje nie wzięły się same z siebie. Ktoś musiał je wymyślić. Dlatego też autorka powinna zostać pochwalona, że nawet w takich sytuacjach potrafi wprowadzić radość bohaterów. Ciężko byłoby mi wymyślić coś podobnego, a jednak pani Betts to się udało.

"-Co?
- Drzewko oliwkowe. Musimy je posadzić.
- Dlaczego?
- Bo to się robi z drzewami."
[str. 267]


(..)

Nie wzruszam się prawie nigdy. Kto to słyszał, żeby zaciekły fan horroru i kryminału się rozczulał? Pomimo to w powieści znalazłem fragmenty, które naprawdę sprawiły, że się wzruszyłem. Chociażby ta upartość w dążeniu do celu i wzajemne wspieranie. W tych chwilach miałem po prostu ochotę rozpłakać się. Z radości, albo smutku. Ale chciało mi się płakać, co dla mnie jest dziwnym przeżyciem, zwłaszcza w trakcie lektury.


Całość recenzji tutaj:
http://recenzjeoptymisty.blogspot.com/2015/01/a-j-betts-zac-mia.html