Nieodwracalnie recenzja

Nieodwracalnie zaniedbana.
Nieodwracalnie zapomniana.
Nieodwracalnie upchnięta w kąt pamięci wygasły.
Dawna przyjaźń.
Ta z młodzieńczych lat.
Kiedyś najważniejsza.
Teraz nic nie znacząca.
Bo przecież czasu brak, by zadzwonić.
Bo przecież zawsze coś ważniejszego czeka.

Przeszłość porzucona powróci.
Wraz z nią pytań morze.
O próbę samobójstwa przyjaciela.
O sens powrotu.
O zaplątanie się w niebezpieczną zdarzeń spiralę.
Odpowiedzi na te pytania nie łatwo będzie otrzymać. Bo jak zrozumieć targnięcie się na swoje życie. Jak zrozumieć i znaleźć sens w powrocie do miejsca, które praktycznie nie znaczy dla człowieka nic. Jak rozwiązać zagadkę swojego powiązania z wydarzeniami, które jak grom. Nagle. Bez żadnych wyjaśnień.

To tam na stosie ciało.
To tam krzywda i ból.
To tam dziewczynę porwano.
To tam strach i zmiana ról.

Gdzieś tam zemsta się rodzi.
To młodzieńczej krzywdy głos.
Gdzieś tam ku ujściu brodzi,
by sprawiedliwym stał się los.

Emocjami kreślona.
Poruszającym potokiem słów malowana.
Myśli wypełniająca.
Do rozmyślania nad ważnością relacji ludzkich zmuszająca.
Otoczy Cię swoim wydźwiękiem.
Pytań zada Ci wiele.
Ile znaczy dla Ciebie słowo przyjaźń?
Czy wystarczająco o nią dbasz?
Jakie spustoszenie może w duszy człowieka dokonać strata i jak się z niej podnieść? Jak pełny złapać oddech i pogodzić się z tym, co utracone?

Odpowiedzi na te pytania przyjdą same. Gdy ostatnią stronę książki zamkniemy, one się pojawią. I czasem mogą rozczarować. Mogą sprawić ból. Mogą dotknąć. Ale mogą też dać jakąś nadzieję.

Lubię tę książkę.
To moja wrażliwość.
Tego, czego szukam w tym literackim świecie, tutaj znalazłam.
Może czasem mam problem, by poczucie humoru Autora ukryte gdzieś między słowami zrozumieć, ale to nic. Zupełnie nic w porównaniu do przekazu tej historii. Bardzo ważnego i dającego nadzieję.
Myślę, że to najbardziej osobista i poruszająca książka w dorobku Bartosza Szczygielskiego. Ofiarował nam w niej cząstkę siebie. A nie ma chyba nic piękniejszego, co od autora możemy
otrzymać.