Nieobecna recenzja

Jaime Jo Wright „Nieobecna”

Po śmierci opiekunów Thea Reed postanowiła odnaleźć swoją biologiczną rodzinę. Jako mała dziewczynka została porzucona pod drzwiami sierocińca. Jedyne co tak naprawdę wiedziała o swojej przeszłości to to że jej matka pochodziła z Pleasant Valley. Dzięki swojej profesji – wykonywała fotografie pośmiertne oraz czystemu przypadkowi (postanowiła pojawić się w miasteczku w ten a nie inny dzień) została rzucona w wir wydarzeń, dzięki którym odnalazła swoje korzenie.

Pewnego dnia Heidi Lane otrzymała list od swojej chorej na demencję matki. Jako, że z rodzinnego domu wyjechała tuż po szkole, a z bliskimi nie utrzymywała kontaktu postanowiła wrócić do Pleasant Valley. Bardzo szybko została wciągnięta w miejscową legendę o Misty Wayfair, która nawiedzała miasteczko. To dzięki niej dowiedziała się co tak naprawdę matka chciała jej przekazać.

Co więc łączy obie kobiety? Czy legenda o nawiedzającej miasteczko Misty Wayfair okaże się prawdą? Czy duchy istnieją? Czy wiedza o tym co wydarzyło się w przeszłości jest warta zdrowia, a nawet życia? Czy rodzinie można wierzyć? A może lepiej żeby historia pozostała jedynie mętnym wspomnieniem? Właśnie na te i wiele innych pytań znajdujemy odpowiedzi w powieści.

W książce mamy ukazane dwie linie czasowe. Pierwsza pochodząca z 1908 roku kiedy to Thea Reed postanowiła znaleźć swoją biologiczną matkę. Druga zaś to czasy współczesne (czyli jakieś 100 lat później) gdy Heidi dostała list od matki. Podczas lektury książki trzeba się naprawdę skupić na koneksjach i powiązaniach rodzinnych obu bohaterek, aby się nie pogubić (co jest bardzo ważne dla zrozumienia całej fabuły, a przede wszystkim zakończenia).

Po opisie spodziewałam się większej grozy. Ciężko mi jest umieścić ją w konkretnym gatunku literackim. Po części jest to thriller, ale też trochę kryminał, legenda z wątkiem mistycznym... Co niespodziewanie sprawiło, że książka jest naprawdę świetna choć…

… na początku nie do końca do mnie przemówiła, trochę się ciągnęła i nie było szybkiej akcji. Jednakże z każdą kolejną stroną coraz trudniej było mi się od niej oderwać. Najzwyczajniej przepadłam. Jak już wcześniej wspomniałam, może i nie spowodowała, że bałam się przeczytać kolejne zdanie, ale sama zagadka i to jak się zakończyła to było genialne.