Widmowe dzieci recenzja

Jakiś czas temu w mojej prywatnej biblioteczce znalazłam całą półkę z książkami z serii Kameleon. Pamiętam jak wiele lat temu zaczytywałam się powieściami Margaret Atwood czy Williama Whartona.
Ostatnio mój wzrok przyciągnęła cieniutka (ledwie 200 stronicowa)książka Sue Townsend wydana w ramach tej serii która zaintrygowała mnie bardzo ponurą okładką przedstawiającą dziecięce buciki zapakowane w foliowy worek.
Autorka szerszej publiczności znana jest z serii książek o Adrianie Mole’u ale "Widmowe dzieci" to zupełnie inny klimat i emocje.

W książce poznajemy dwoje życiowych rozbitków pod 50-tkę: Chrisa i Angelę którzy żyją teraz każde swoim życiem, ale łączą ich wspomnienia i wydarzenia z młodości. Jako młoda para, zakochana w sobie do szaleństwa jednak nie myśląca na razie w wspólnym życiu zachodzą w ciąże. On się cieszy i chce założyć rodzinę ona nie chce dziecka i robi wszystko aby poronić. Gdy to się nie udaje w bardzo późnej już ciąży decyduje się na zabieg aborcji i rodzi córeczkę która umiera po kilkunastu minutach.
Po latach, Chris (samotny, bezrobotny i nieszczęśliwy) postanawia odnaleźć Angelę i dowiedzieć się co się tak naprawdę stało z jego córką.
Przez przypadek staje się też świadkiem wydarzeń dotyczących malutkiej Storme, którą stara się wychowywać dwoje nieodpowiedzialnych nastolatków. Dziewczynka jest brudna, zaniedbana i ma ślady znęcania się. Widząc ją Chris widzi swoją nieżyjąca córkę i zaczyna się emocjonalnie angażować w historię dziewczynki.

"Widmowe dzieci" to książka o niechcianych dzieciach: tych odrzucanych już w łonie matki i tych które nigdy nie zaznają miłości choć ktoś zadecydował się jednak urodzą. To też opowieść o tym że każda decyzja niesie za sobą konsekwencję które często kształtują nasze dalsze życie w taki a nie inny sposób.
Ogrom cierpienia bohaterów, pustki i beznadziei jest w tej krótkiej książce wszechogarniający. Ale autorka powstrzymała się od oceny postaw swoich bohaterów. Pozostawia to czytelnikowi szepcząc tylko cicho że nic nie jest do końca białe albo czarne.

Dawno już żadna książka tak mną nie wstrząsnęła. Polecam przeszperać biblioteczne półki i sięgnąć po tę pozycję.