Niebo na uwięzi recenzja

„Uczucia były najniebezpieczniejszym wrogiem ludzkości. Aby stać się lepszymi ludźmi, musieliśmy wznieść się ponad wszystko i zabić każdego, kto na to zasługuje”.

Poznajemy Johannesa chłopca, któremu dane było żyć w strasznych wojennych czasach. Chłopak, wbrew woli rodziców musi wstąpić do Hitlerjugend. Jego rodzice są przerażeni i bezsilni wobec wpływu, jaki wywiera ta młodzieżowa hitlerowska, doskonale zorganizowana organizacja na ich syna. Chłopiec zmienia się diametralnie, całkowicie odrzuca wszystkie wartości wpojone mu przez rodziców. Całym sercem staje się zagorzałym i oddanym wielbicielem Hitlera. Jego rodzice ukrywają w domu żydowską dziewczynę. Strach i obawa towarzyszą im nieustannie. Co zrobi ich syn, gdy odkryje prawdę? Czy wyda ich w ręce nazistów? Podczas jednego z nalotów Johanes ulega ciężkiemu wypadkowi, w wyniku, którego znacznie zostaje ograniczona jego swoboda ruchów, zostaje skazany na ciągłe przebywanie w domu. Wkrótce prawda wychodzi na jaw, Johanes odkrywa obecność dziewczyny, Elsy. Między tą dwójką nawiązuje dziwna więź. Kończy się wojna, przychodzi nowe. A tych dwoje tkwi w zawieszeniu. Wybawiciel, zafascynowany i zakochany w swej ofierze nie chce i nie potrafi jej uwolnić. Jak długo będą żyć w takiej niepewności? Dokąd ich to zaprowadzi? Nic tu nie jest jednoznaczne, a prawda niejednokrotnie zaskakuje.

„Stałem się więźniem własnych kłamstw”.

Powieść ukazuje zło, jakie drzemie w człowieku, do czego zdolny jest się posunąć ogarnięty żądzą posiadania. Nieustający strach, ogromna samotność, bezradność. Dwoje zależnych od siebie ludzi, wybawiciel-ofiara, ofiara-kat. Początkowe przerażenie, które zmienia się w fascynację, pożądanie, obsesję i nienawiść. Próba odnalezienia się w nowej rzeczywistości. Bardzo smutna opowieść, od której ciężko się oderwać.

Intrygująca i wciągająca powieść psychologiczna. Zakończenie pozostawia nas w niepewności, niczego do końca nie wyjaśnia. Emocje podczas czytania są ogromne, chwilami bardzo skrajne. Powieść zaliczana jest do młodzieżowych, ja umieściłabym ją w zupełnie innej kategorii. Każdy powinien ją przeczytać. Nie jest to łatwa pozycja, daje do myślenia i wywołuje – przynajmniej u mnie – zdziwienie, chwilami zszokowanie. Myślę, że zostanie we nie na dłużej. Polecam :)