Siedem pożarów mademoiselle recenzja

Co się dzieje, gdy nasza wyśniona połówka nie zauważa zupełnie naszego istnienia? Jak daleko jesteśmy w stanie się posunąć w grze o miłość? Ile barier i granic jesteśmy w stanie obrócić w pył, byle tylko być szczęśliwym? Czasem może być naprawdę wybuchowo, jeśli wcielimy się w pewną Mademoiselle - piękną i demoniczną niczym femme fatale... Książka o banalnej tematyce miłości napisana w bardzo niebanalny sposób. Całą historię opowiada Carlotta, dawna wychowanka Mademoiselle. Chociaż jest już dorosłą kobietą doskonale udaje jej się wrócić pamięcią do dziecięcych uczuć i przekonań. W młodości była pełną uroku, przekory i inteligencji dziewczynką. Była również w pełni wpatrzona w swoją guwernantkę, oszałamiającą Francuzkę, za którą 99% mężczyzn na świecie dałoby się pokroić. A Ona? Cóż... Nie różni się niczym szczególnym od pozostałych kobiet. Jest tak samo przewrotna i pragnie jedynie tego, czego nie może posiadać, w tym przypadku strażaka. Ów strażak nie wyróżnia się niczym szczególnym. Nie ma, bowiem zniewalającej urody, pozycji społecznej, majątku. Ale czy to nie właśnie zakazane owoce kuszą? Na jej przykładzie można stwierdzić, że miłość to religia z najmniejszą wspólnotą wiernych. Pisarka zgrabnie kreśli portrety kobiet i relacje między nimi samymi. Nie mogło, więc zabraknąć wzajemnej rywalizacji, porównywania siebie na tle innych, sztucznej uprzejmości oraz zazdrości. 7 pożarów... Liczba 7 powszechnie uważana za szczęśliwą, ale czy naprawdę tak jest? Niekoniecznie. Ostatni pożar jest równie przewrotny i wybuchowy jak natury głównych bohaterek. Mało komu w dzisiejszych czasach udaje się napisać zaskakujące i niebanalne zakończenie romansu. Esther Vilar to potrafi a na dodatek jeszcze pobudziła wyobraźnię wraz z apetytem na kolejną historię w jej wydaniu. Ja na pewno z prozą pani Vilar jeszcze się spotkam, a wam polecam na krótkie wieczory zapomnienia z kieliszkiem wina w ręku.