Kot Kmiot recenzja



Jeśli przeszło wam kiedyś przez myśl, że w zachowaniu kotów jest coś, mniej lub bardziej, psychopatycznego, to powinniście wiedzieć, że nie wam jedynym. Podobne spostrzeżenia mieli także naukowcy Liverpoolskiego Uniwersytetu. I te nie dawały im spokoju do tego stopnia, że zdecydowali się opracować test, na podstawie którego można by sprawdzić czy konkretny mruczek jest, i to w jakim stopniu, psychopatą!

Zespół badawczy prześwietlił ponad dwa tysiące „kocich” gospodarstw domowych i w oparciu o triarchiczny model psychopatii – skupiono się głównie na jego trzech wyróżnikach: braku empatii, braku zahamowani i impulsywności oraz skłonności do podejmowania ryzyka – stworzył narzędzie diagnostyczne, czyli naszpikowany szczegółowymi pytaniami o zachowania, kota kwestionariusz.

Co trzeba mieć na uwadze, a o czym nie pozwala zapomnieć nam współautorka badania, Rebecca Evans, kociej psychopatii nie należy utożsamiać z naszym wyobrażeniem o psychopatach (w grę wchodzi tu bowiem rozwijanie technik przetrwania). Więc nawet jeśli nasz sierściuch otrzyma niespodziewanie wysoki wynik, nie oznacza to jeszcze, że czyha na życie domowników i nie spocznie póki nie osiągnie niecnego celu. Wcale a wcale… No chyba, że…

Chyba, że pod lupę wzięlibyśmy komiksowego (anty)bohatera o jakże uroczym imieniu KMIOT. Nie ma wątpliwości, że pod wieloma względami wybił by się ponad skalę. Ten obdarzony wyjątkowo paskudnym charakterem, żądny krwawej zemsty kiciuś, nie przebiera bowiem w środkach by uprzykrzyć życie „swojego” nastolatka. A najchętniej pozbyłby się go, w ogóle – tak na amen. I wygląda na to, że nic, ale to absolutnie NIC, nie jest w stanie go powstrzymać.

Prawda jest jednak taka, że tak jak i budzący niemałą sensację test – chwytliwe nagłówki: „sprawdź czy twój kot jest psychopatą!” – nie służy temu, by deprecjonować te wyjątkowe zwierzęta (ale po to by pomóc nam je lepiej zrozumieć i poprawić nasze relacje z tymi „trudniejszymi” okazami), tak i postać Kmiota, chociaż początkowo wydaje nam się być okropnie zhiperbolizowana i skrajnie negatywna, w rzeczywistości kryje w sobie „coś więcej”. Bo jeśli zostaniemy z nim chwilkę dłużej, to odkrywamy, że nasz rozsmakowany w makabrze koci demon, wzorem popularnego ogra, jest jak cebula i ma warstwy.

Ukazana w krzywym zwierciadle, przedziwna historia nastoletniego Siverta i jego futrzaka, tak naprawdę bardzo wiele mówi na temat relacji rodzinnych – przerzucaniu winy, zaniedbaniu emocjonalnym, braku zdrowej komunikacji. Pod grubaśną warstwą absurdu, naszpikowanego czarnym humorem znajduje się też nienachalny morał. Biorąc pod uwagę jej formę, sposób przekazu i sens, w ogóle nie dziwi mnie, że książka zdobyła duńską nagrodę literacką przyznawaną przez nastoletnich czytelników. Jest po prostu inna, nieszablonowa, oryginalna, chociaż niekoniecznie w grzeczny i poprawy sposób. Powiedziałabym nawet, że jest skrzywiona w charakterystyczny dla Cartoon Network stylu.

Emilka polubiła złego kota i jego gang po przejściach. Za słodycze na kontakcie, rowery i smarki. Czekamy więc na więcej.

[współpraca reklamowa barter]