Dwa tygodnie na miłość recenzja

Na miłość potrzeba czasu, to nie ulega wątpliwości. Wątpliwa jest już jednak jej definicja. Miłość to uczucie, zakochanie, seks, tolerancja... Czy na pewno? „Dwa tygodnie na miłość” mają inne przesłanie - miłość jest przede wszystkim decyzją.

Czy dwie mieszkające razem od zawsze osoby mogą nie odzywać się do siebie ponad najwyższą potrzebę? Mogą, to jasne. Nie tak jasne jest już to, że właśnie tak wygląda relacja rodzinna, a milczą do siebie matka i córka. No bo 17 lat. Bo bunt. Bo sprawcą wszystkich nieszczęść jest matka. Bo przez nią odszedł tato. Nieważne, że tato to ojczym, że był nieuczciwy wobec matki, że ożenił się z inną i teraz okłamuje przybraną córkę. Ważne jest, że Małgorzata jest panią jego serca i kobietą życia. Pewnego dnia matka łamie święty zakaz nieprzekraczania progu pokoju córki. Wchodzi i mówi, że idzie do szpitala na dwa tygodnie. Czy to zmieni zbuntowaną dziewczynę? Czy nie przeszkodzi w tym ojczym? Okazuje się, że w dwa tygodnie dużo się może zmienić. Można zrobić tipsy, zapoznać sympatycznego kryminalistę, urządzać imprezy domowe, a nawet - w co trudno będzie uwierzyć humanistom - całymi dniami z ochotą rozwiązywać zadania z matematyki. Jak tego dokonać? O tym opowiedzą „Dwa tygodnie na miłość”.

Powieść jest krótka. Ma 220 stron, które pochłania się błyskawicznie. Dla mnie była książką na jeden wieczór. Tyle potrzebowała opowieść o Gosi i Barbarze, by wedrzeć się do szczelnego grona moich upodobań literackich. Aby stamtąd wyjść, będzie potrzebowała znacznie więcej czasu. Nie sposób o niej zapomnieć. Historia Małgosi i jej mamy osadzona jest w bardzo realistycznym czasie i miejscu, tak że czytając, ma się wrażenie, że postacie są takie jak my. Bo są. Mają problemy i nie umieją ich rozwiązywać, biorą się za to nieudolnie i z zupełnie niewłaściwej strony. Widząc to, czytelnik - chcąc nie chcąc - czuje bliskość bohaterek. Ja czułam. I czuję nadal.

To właśnie w książce jest fajne - swojskość. Wszystko jest na wyciągnięcie ręki, nie dalej. Powieść ma w sobie sporo humoru - nie tylko słownego, ale i sytuacyjnego. Autorka pokazuje przez to, że życie jest przepełnione niespodziankami i radością - trzeba tylko umieć na nie patrzeć z odpowiedniej strony.

Komu polecić tę książkę? Tym, którzy nie mają planów na wieczór. Przeczytanie jej przeniesie Was w nieoczywisty świat Małgosi i Barbary. A kiedy powieść się skończy? Wrócicie z niego z szeroko otwartymi oczami. I sercem.