Nie wolno mi kochać ciebie recenzja

„Nie wolno mi nie wolno mi kochać ciebie

Nie wolno mi przy tobie być nawet we śnie

Mówią że mam za mało lat żeby wiedzieć

Czy to już jest prawdziwa miłość czy nie”

Śpiewa Anna German w swoim utworze „Nie wolno mi kochać ciebie”. Identyczne słowa przewijają się w myślach i sercach bohaterów powieści Anny Karpińskiej pod takim samym tytułem.

„Nie wolno mi kochać ciebie”... W mojej głowie od razu narodziło się pytanie, dlaczego? Jaka miłość jest aż tak bardzo niemożliwa? Jakie trudności postawił przewrotny los na drodze zakochanych w sobie ludzi? Czy wystarczy im sił i determinacji aby zrezygnować z wyjątkowego uczucia? A może jednak okaże się ono silniejsze od wszystkiego innego?

Anna Karpińska snuje znakomitą, porywającą, nietypową i bardzo emocjonalną historię trzech bohaterek i bohaterów. Zosia, Helena, Danusia trzy pokolenia kobiet oraz Tadeusz, Jan i Zbyszek uwikłani zostają w uczucie, które staje się prawdziwym rodzinnym fatum. W tej wielopokoleniowej sadze, tajemnica goni tajemnicę, a skrywane przez lata sekrety w znaczący sposób wpływają na życie uczuciowe bohaterów. Miłość, która rodzi się między bohaterami staje się zakazana, a nieubłagany los zmusza ich do podejmowania decyzji, które nie są zgodne z podszeptami serca i łamią je w bardzo bolesny sposób.

Zosia, pod koniec lat sześćdziesiątych poznaje w letnisku rodziców, pisarza Tadeusza Kornackiego. Oboje poddają się wzajemnej fascynacji i nawiązują romans. Niestety ich uczucie nie ma szans na całkowite spełnienie, ponieważ Tadeusz ma żonę i syna. Kornacki porzuca zakochaną w nim Zosię i wraca do swojej rodziny i świata. Ich relacja nie pozostaje jednak bez konsekwencji. Zosia rodzi córkę – Helenę, która również zostaje znaną pisarką. Po latach, Helena organizuje spotkanie matki ze swoim narzeczonym i jego rodzicami, którymi okazują się Kornaccy. Zofia musi zmierzyć się z przeszłością i wyznać córce prawdę na temat jej powiązań z Tadeuszem i jego synem Janem. Wiadomość załamuje młodych. Myślom i sercu wciąż towarzyszy myśl czy naprawdę nie wolno mi kochać ciebie? Helena i Jan zdruzgotani wiadomością nie potrafią się z nią pogodzić. Los postanawia jeszcze bardziej skomplikować ich życie. Kiedy Helena rodzi córkę Jana, Danusię, historia zatacza koło, a bohaterkom przyjdzie kolejny raz zmierzyć się z rodzinnym fatum. To jakaś rodzinna klątwa, czy przewrotny los? Pytanie, które zadajemy sobie podczas lektury towarzyszy nam nieustannie. Czy ten gordyjski łańcuch zakazanych uczuć można przerwać? Czy los bohaterów jest naprawdę przesądzony?

Autorka w doskonały sposób kreśli portrety bohaterek. Są to kobiety silne, zdeterminowane, choć jednocześnie rozdarte między sercem a rozumem. Ich losy i wybory tworzą pełną napięcia i refleksji powieść, która porusza bardzo uniwersalne tematy takie jak, siła rodzinnych więzi, przeznaczenie, moralność, wybaczenie, lojalność i przyjaźń. Autorka w bardzo ciekawy sposób snuje również charakterystyki bohaterów drugoplanowych, którzy jak można przypuszczać, będą mieli sporo do powiedzenia w kolejnym tomie, tego znakomitego cyklu. Finał pierwszego tomu, pozostawia szerokie pole dla wyobraźni i wzmaga czytelniczy apetyt na kolejną część.

„Nie wolno mi kochać ciebie” to powieść, która z całą pewnością na długo zapada w pamięć. Autorka napisała ją w sposób bardzo emocjonalny, można powiedzieć, że chwilami wręcz dramatyczny. Cała historia stanowi wyjście do rozważań na temat tego, jak bardzo los potrafi wpływać na ludzkie życie. Jak przeszłość odciska ślad na przyszłości i podejmowanych wyborach.

Gorąco polecam.