Morderców tropimy w czwartki recenzja

Długo biłam się z myślami jak ocenić tą książkę aby nie zniechęcić ale żeby wyraźnie powiedzieć że jednak mnie nie urzekła w 100 %, a jedynie na 40 %.
Może zacznę od tego że chciałabym powiedzieć że to świetna komedia, bierzcie i czytajcie z niej wszyscy, a tu niestety muszę oznajmić że , spodziewałam się czegoś innego, przede wszystkim mnóstwa humoru, zabawnych scenek i śledztwa które będzie np. gorszyć policjantów.
A co dostałam? Śledztwo prowadzone przez staruszków którzy lepiej sobie radzą niż policja 🤦‍♀️😂, tak, tak to było fajne ale oni zrobili całą robotę za nich 🙊! I na tym kończą się plusy reszta to po prostu nudy, za mało śmiechu a za dużo rozmyśleń, z całą pewnością nie była to komedia w całej swojej okazałości. Żartów trzeba się było doszukiwać i czytać w dużym skupieniu aby ich nie przegapić.
To opowieść o perypetiach staruszków mieszkających na luksusowym osiedlu wybudowanym i przystosowanym specjalnie dla nich (swoją drogą to bardzo ciekawa opcja) ale również skomplikowane śledztwo w które wplątanych jest mnóstwo osób, (skupienie, skupienie, skupienie) na całe szczęście na koniec wszystko zostaje szczegółowo wyjaśnione.
Pewna siebie Elizabeth jest prowodyrką i to ewidentnie ona zarządza w Czwartkowym Klubem Zbrodni gdzie co tydzień wraz z Ronem, Ibrahimem i Joyce omawiają przypadki morderstw które zostały oznaczone jako niewyjaśnione. Dzięki pamiętnikowi Joyce informacje dostajemy z pierwszej ręki a i zdradzi nam kilka personalnych tajemnic członków Klubu.
Mamy tutaj do czynienia z bogato rozwiniętą fabułą, a kiedy nowe śledztwo ze zbrodni dokonanej na miejscowym deweloperze zaprowadzi ich w przeszłość niewiadome będą się mnożyć jak grzyby po deszczu ale w nie do końca wciągający sposób. Książkę czyta się dość szybko, choć mnie całość zajęła zbyt wiele czasu to nie miałam problemów z przypomnieniem sobie kto jest kim. Z całą pewnością jednak nie mogę powiedzieć że książka była beznadziejna, to jedna z tych które nie są tylko "czarne" albo "białe".