Oczami Alexandry recenzja

Jeśli szukasz książki, w której akcja wlecze się wolniej niż leniwy spacer żółwi, rozległe opisy gonią kolejne, emocji tyle, ile kot napłakał, a thrillerem jest tylko (znów!) z nazwy, bo na pewno nie z treści to mam dobrą wiadomość - "Oczami Alexandry" idealnie wkomponuje się w te oczekiwania.
Zapomniałabym, jeśli lubisz i orientujesz się w sztuce, szczególnie tej w rodzaju performance - to książka dla Ciebie!

Matka, żona, wykładowczyni zaginęła. Bezpłciowo (właściwie nijak ukazane) prowadzone śledztwo pokazuje jedynie, gdzie urywa się ślad i to wszystko. Autorka z mozołem natomiast raczy czytelnika rozterkami oraz drogą do odkrycia tajemnicy zniknięcia, w jaką wyruszył mąż bohaterki. Fabuła składa się z:
- wydarzeń aktualnych, czyli "ja Cię szukam, próbuję zająć się zrozpaczoną rodziną i przyjaciółmi, którzy są u mego boku";
- przeszłości i początki związku bohaterów, czyli "tacy byliśmy (prawie) szczęśliwi i idealni, więc o co chodzi?";
- dziwne fragmenty przeżyć zaginionej kobiety, które mają sugerować to, co się z nią stało po zniknięciu, a w zasadzie pasują do akcji jak pięść do oka, by w efekcie wyprowadzić czytelnika na manowce, wprowadzić (już uprzedzam, że nieskutecznie) niby mocniejsze emocje.

Jeden wielki misz-masz, nieudany zlepek wydarzeń, potężne wnętrze zrozpaczonego męża, który jako jedyny chce wierzyć, że jego żona żyje. Ukazane wydarzenia współczesne oraz te uprzedzające mają ma celu nakreślić całą sytuację, by wprowadzić czytelnika w całość tematu, jednak można odnieść wrażenie, iż autorka w ogóle nie przemyślała planu książki. Ofiarowała historię pozbawioną nuty niepokoju, a obfitującą w głównej mierze w smutek, rozpacz i potężne tło obyczajowe.
Próbując odnaleźć jakiekolwiek plusy "Oczy Alexandry" można wspomnieć jedynie o poruszeniu sytuacji kobiet, które w imię rodziny zapominają o dotychczasowym rozwoju, samorealizacji w pełni poświęcając się macierzyństwu i małżeństwu - o tym fakcie mówi się niewiele, więc plusem jest zasygnalizowanie problemu, lecz to zdecydowanie za mały atut, by mówić o tym, że to poprawna książka. Pierwszy raz od dawna przemawia przeze mnie poczucie zmarnowanego czasu i bardzo nieumiejętnie rozwiniętego pomysłu autora.