Niebo jest wszędzie recenzja

Wszystko wydaje się lepsze, gdy ma się rodzeństwo. Nawet, kiedy się wkurzasz.. Nawet, kiedy jesteś zły.. Nigdy byś nie oddał swojego brata lub siostrę. Wiesz czemu? Bo to rodzina. Załóżmy, że masz siostrę. A gdyby nagle jej zabrakło? Gdyby niespodziewanie zmarła? Nie da się ukryć, że pewnie byłbyś załamany. Co jest najśmieszniejsze - jedyną osobą, która Cię teraz rozumie, jest chłopak siostry. Żeby zmniejszyć ból, zbliżacie się do siebie... Czasem bliskość może okazać się błędem.
Jak możecie ją zdradzać?

„Tęsknię za tą dziewczyną, którą byłam przy niej, tęsknię za tymi wszystkimi ludźmi, którymi byliśmy. Już nigdy nimi nie będziemy. Ona zabrała ich wszystkich ze sobą.”

Sięgnęłam po nią tylko dlatego, że dostałam ją za największe czytelnictwo w szkole. Nie ukrywam, że chciałabym w prawie każdym momencie książki krzyknąć "co Ty do jasnej ... robisz?!" Przykro mi, że muszę to stwierdzić, ale ta niska ocena to tylko i wyłącznie wina głównej bohaterki.

„Rozpacz i miłość są zrośnięte, jedno nie występuje bez drugiego”

Siedemnastoletnia Lennie (chociaż zachowywała się jak na dwanaście...) jest załamana po śmierci starszej siostry. Jedyną osobą, która ją teraz rozumie jest Toby. Oboje cierpią, więc postanowili się trochę zbliżyć do siebie, żeby spróbować zmniejszyć ból, co według mnie było tak idiotyczne, że miałam ochotę zamknąć tą książkę i postawić ją na półce.

Niestety, czują się z tym źle, jakby zdradzali Bailey. Dodatkowo w szkole pojawia się ciacho, które wzbudza uwagę Len. Nie wie co robić i sądzi, że nie ma prawa odczuwać szczęścia po śmierci siostry.

„Chciałabym, żeby mój cień wstał i szedł obok mnie.”

W książce poza tą zwykłą (i denerwującą) opowieścią znajdziemy w każdym rozdziale jakiś wiersz, lub fragment zdarzenia, które spisała Lennie. W ten sposób możemy ją lepiej poznać, jej uczucia, zachowania... Był to tak naprawdę plus, który ratuje końcową ocenę.

„To taki potworny wysiłek, nie dać się prześladować temu, co przepadło,
i tylko trwać w zachwycie nad tym, co było.”

Jeśli lubicie niedojrzałe nastolatki, historie miłości, zwariowane babcie, i happy endy to gorąco polecam. Tak jak już wspomniałam - miałam ochotę krzyczeć, odłożyć książkę, i jeszcze raz krzyczeć.

Mimo wszystko czyta się szybko i lekko, ale jak ktoś ma słabe nerwy, (jak ja) to niech może lepiej sobie odpuści. Jest tu bardzo dużo minusów, ale znajdzie się kilka plusów, np. łóżko w środku lasu, nowy chłopak w szkole, muzyka, i te tajemnicze, zapisane kartki.

„Siedzę w ciemności, milcząca, starając się odzyskać kontrolę nad oddechem, nad życiem, włożyć moją własną bluzkę na moje własne ciało. Czuję się tak, jakby pod moimi stopami płynęła rwąca rzeka [...]”