Pokój Wspaniałości recenzja

„Pokój wspaniałości” to książka, która na dłużej pozostanie w mojej głowie. To cudowna, choć przepełniona bólem opowieść, dająca jednak bardzo dużą dawkę nadziei. Emocji tu na pewno nie zabraknie. Ja, która nie wzrusza się zbyt łatwo, uroniłam łezkę, bądź dwie przy lekturze tej książki.

Louis i Thelma, syn i matka. Louis ma dwanaście lat, zostaje potrącony przez ciężarówkę i zapada w śpiączkę. Thelma to samotna matka, decydująca się na urodzenie i wychowanie syna, próbująca pogodzić wymagającą pracę z wychowaniem nastolatka. Każda matka wie, jakie to trudne.

Kiedy Louis walczy o życie w szpitalu, Thelma walczy razem z nim, uświadamiając sobie w międzyczasie, jak niewiele czasu mogła poświęcić synowi, zaabsorbowana pracą. Sprzątając jego pokój znajduje pod materacem zeszyt zatytułowany „Zeszyt Wspaniałości”. To notatki Louisa, jego marzenia do spełniania. 

To tylko niektóre ze wspaniałości, które chciałby przeżyć Louis. 

Thelma podejmuje decyzję, zamierza przeżyć to wszystko za swojego syna, nagrywać transmisję i pokazywać Louisowi. W akcję angażuje się szpital i, ku zaskoczeniu Thelmy, jej matka, z którą ostatnio nie ma najlepszego kontaktu. To jej sposób na zmuszenie syna do powrotu do żywych.

„Pokój wspaniałości” powinien być lekturą obowiązkową dla wszystkich rodziców. Do szewskiej pasji doprowadza mnie widok matki jedną ręką prowadzącą wózek, w drugiej dzierżąc telefon, kompletnie niezwracającą uwagi na to, gdzie idzie, co się dzieje z jej dzieckiem. Dobrze, gdy dziecko jest jeszcze w wózeczku, gorzej, gdy już samo biega, a mamuśka dalej z nosem w telefonie, za nic mając bezpieczeństwo dziecka!

Nie ma nic ważniejszego dla Twojego dziecka niż Twoja miłość. Kiedyś możesz żałować wypowiedzianych słów „Nie teraz”, „Nie mam czasu”, „Nie zawracaj mi głowy”, „Zajmij się sobą” itd. Kiedyś może być za późno …