Obiecasz mi recenzja

„Nic nie łączy tak jak zbrodnia”…

Ależ to były emocje!

Drugi tom skończył się w taki sposób, że oczekiwanie na trzeci byłoby katorgą. Na szczęście ja zaliczam się do tego grona szczęściarzy, którzy mogą przeczytać wszystkie części bez czekania.

W trzecim tomie akcja rozgrywa się głównie wokół Krystiana. Podkomisarz wpakował się w kłopoty, a w zasadzie został w nie wpakowany, i rozpaczliwie próbuje utrzymać się na powierzchni, walczy o swoje dobre imię nie przebierając w środkach. Jak zwykle. Nie jest to łatwe, bowiem dowody mówią przeciwko niemu. Obok niego murem stoi Ada, gotowa zrobić wszystko dla mężczyzny, którego kocha. Nawet kosztem samej siebie. „Bo miłość to lekkomyślność (…) Kocha, ryzykując wszystko i o nic nie prosząc”.

Ale pamiętać też trzeba, że Tequila i Bonnetti to duet doskonały więc co mogłoby się nie udać?

Do akcji wkraczają nowe postaci: komisarz Rafał Michalski, Gabi Sawicka i Łukasz Lis. Każde z nich ma swój cel w doprowadzeniu Krystiana pod sąd, każdym kierują inne pobudki. A do tego Gabi w sprawie Lisa łże jak pies :) W sprawie nie pomagają też dawne relacje łączące ją i prokuratora Wilka.

W tej części zostanie również mocno nadszarpnięty kręgosłup moralny prokuratora Wilka, który aktywnie uczestniczy w akcji ratowania swojego bliźniaka przed karą.

Książka była wyśmienita. Ten tom był jak jazda kolejką górską bez zabezpieczenia. Dostajemy tutaj bardzo duży wachlarz buzujących emocji różnego typu. Jest miłość, nienawiść, niepewność, złość, rozczarowanie i co tam jeszcze chcecie :)

Niemal przez całą fabułę towarzyszyło mi uczucie niepokoju, że wszystko co robią bohaterowie, zaraz się „wysypie”, a oni zostaną bez szans na wyjaśnienie sprawy.

Nie obyło się bez małych wpadek w związku z niektórymi prowadzonymi działaniami, ale jak wielokrotnie wspominam, książki, jeśli nie są na faktach, oceniam jako fikcję i przymykam oczy na niedociągnięcia, tym bardziej że nie na wszystkim się znam, a to co ja uważam za niedociągnięcie może być celowym zabiegiem autorki. Dobra, nie czepiam się :) były emocje i to mi wystarczy :)

Z tej powieści wynika jeszcze jedno: dobrze jest mieć brata bliźniaka. No cóż…, ja nie mam. Co więcej nie mam nawet siostry bliźniaczki, a tak sobie pomyślałam przeczytawszy „Obiecasz mi”, że może wypadałoby mieć? Bo w razie jakby co to można być sobą i nie sobą :)

Drugi najlepszy, w moim odczuciu, tom tetralogii Wilków.