Wzorzec recenzja

Dziś przychodzę z recenzją thrillera, który świetnie tłumaczy mechanizm popełnienia zbrodni w afekcie. W pewnym momencie, bo jeśli chodzi o całość to czy to był afekt czy premedytacja? Mam problem żeby jednoznacznie to określić, a jeśli książka zmusza mnie do główkowania to nie jest źle 😉.

We "Wzorcu" mamy dwie płaszczyzny czasowe - teraz - czyli po odkryciu trupa Adama, podopiecznego fundacji Junona, pomagającej ofiarom przemocy w rodzinie oraz wcześniej - co się działo zanim Adam został zamordowany. Obie płaszczyzny przeplatają się w bardzo fajny, wyważony sposób i powoli tłumaczą nam wszystkie tajemnice bohaterów (a jest ich sporo). Bardzo lubię taki sposób stopniowego zapoznawania z historią bohaterów, o ile jest dobrze napisany, a tu jest.

Inna sprawa, że główna bohaterka bardzo mnie wkurzała, ale chyba tak miało być. Prezeska Junony, Sawa, to młoda kobieta, w zasadzie "znikąd". Przyzwyczajona, że dzięki swojej dziewczęcej, niebanalnej urodzie dostanie wszystko, czego zapragnie. Rozpieszczona manipulantka, czy ofiara własnej urody i tego jak wpływała ona na otoczenie nawet to najbliższe? To również ciężko jednoznacznie stwierdzić. Prezesowanie fundacji łączy z prowadzeniem vloga o przemocy domowej i tu pojawia się jedyny zgrzyt w całej historii, dla mnie dość rażący. Ona na tym vlogu jest bardzo wulgarna, agresywnie krzyczy o oprawcach i ich poplecznikach. Po pierwsze jako prezes fundacji jest osobą rozpoznawalną - mam wrażenie, że osoba na takim stanowisku nie powinna kląć jak szewc na nagraniach w sieci. Po drugie gdybym była ofiarą przemocy na pewno nie zaufała bym takiej krzykaczce- celebrytce, szukałabym osoby łagodnej i opiekuńczej. Sawie w pewnej chwili powinęła się noga, poplątały jej się priorytety, a może odezwały się demony przeszłości? Być może straci stanowisko i wszystko, o co w życiu walczyła czy jej urok osobisty wystarczy by wybrnąć z kiepskiej sytuacji?

Tyle mogę zdradzić o płaszczyźnie zbrodniczej, ale ta książka ma jeszcze drugie oblicze. Uważam, że autorka robi tu kawał dobrej roboty przybliżając nam mechanizm działania ofiar różnego rodzaju przemocy domowej. Nie raz można usłyszeć, że same sobie są winne, ponieważ pchają się w takie, a nie inne sytuacje, pozwalają sobie na uzależnienie od przemocowca. Prawda nigdy nie jest tak prosta, jak się wydaje i ja osobiście dziękuję autorce za to, że wplata tę wiedzę między zdania swojej powieści. Mimo, że postaci są fikcyjne, wiele sytuacji opisanych tu jest prawdziwych, przez co cała historia porusza mocniej. Mimo powstawania nowych miejsc pomocy osobom dotkniętym przemocą domową, w Polsce ciągle mówi się o tym za mało, więc fajnie, że powstają takie książki.