Dodatkowa dusza recenzja

„Ten wiatr, który inaczej odmierza czas w swych porywach, pokonuje przestrzeń szybciej niż ludzka myśl, przenika chmury, lasy i mury, wdziera się w ludzką pamięć, kruszy góry, wzburza morze i topi statki, potrafi w ciągu kilku minut zmieść z powierzchni ziemi całe miasta, ten wiatr pojękiwał tak, jak by wiedział, co się wydarzy.”

Ostatnio obserwujemy wysyp powieści, które bazują na historii II WŚ. Niestety większość z nich nie trafia w moje serce, nie szarpie duszą, nie utożsamiam się z wizją Autora. Szczególnie wtedy, gdy tworzona jest fikcyjna historia.⁣
Dlatego cenię te z nich, które bazują na prawdziwych wydarzeniach.⁣
⁣
Jest lato 1942 roku.⁣
W bydlęcym wagonie zmierzającym do Treblinki jedzie rodzina Brzezińskich.⁣
Julian, jego żona i brat. Brakuje syna Marcina. Ojciec podejmuje trudną decyzję i ucieka z transportu zostawiając żonę i brata by wrócić do Warszawy i odnaleźć syna. Za wszelką cenę chce go chronić, chce go odzyskać, choćby na chwilę...⁣
⁣
Wioletta Grzegorzewska stworzyła powieść bez koloryzowania i naginania faktów. Poznajemy wydarzenia, które dzieją się na jawie oraz w żydowskiej "dodatkowej duszy" (Neszama jetera), mającej strzec ojca w czasie jego ucieczki z transportu. Mającej strzec go również w powrocie do okupowanej Warszawy, gdzie został jego trzynastoletni syn zaangażowany w działalność konspiracyjną.⁣
⁣
To pięknie przedstawione świadectwo szlachetności i odwagi ludzi jednocześnie zwyczajnych i niezwyczajnych. To spotkania przepełnione miłością, strachem i opowieściami syna, przeplatane wydarzeniami ogarniętego chaosem miasta.⁣
⁣
Takie historie zasługują na opowiedzenie, na ocalenie, by przetrwała nie tylko pamięć o ludziach, ale i o złych, okrutnych czasach... Jako przestroga...⁣
⁣
Tak myślę, że gdyby odwaga i miłość mogły iść w parze ze szczęśliwym losem, to może nie tylko przezwyciężyły by strach, ale i śmierć?⁣
⁣
CZYTAJCIE! POLECAM!⁣



„Stopione odłamki szyb wbijały w ziemię jak nowy gatunek roślin. Zdarty gwałtownie tynk odpadał z elewacji jak uszkodzona skóra. Pękające mury odsłaniały bebechy mieszkań, przerwane żyły korytarzy i aorty klatek schodowych”