Naznaczeni błękitem cz.2 recenzja

Kilka dni temu zrecenzowałam Część pierwszą "Naznaczonych Błękitem". Od razu sięgnęłam po drugi tom. Przygody Kamyka i jego przyjaciół wciągnęły mnie całkowicie.

Kamyk powraca do Lengorchii. Chce zdobyć umiejętności i stać się błękitnym magiem. Jednak nauczyciel, który ma im w tym pomóc jest bezlitosnym tyranem, stosującym kary cielesne. Uczniowie, mimo kłótni między sobą, postanawiają zjednoczyć się i uwolnić od znienawidzonego nauczyciela. Wspólne przygody łączą grupę młodych magów nicią przyjaźni.

Po przeczytaniu tej części, jeszcze bardziej polubiłam cichego, milczącego Kamyka. Początkowa arogancja Promienia i traktowanie wszystkich z góry wkurzało mnie niesamowicie. Po próbie zamachu na jego życie, chłopiec zmienia się nie do poznania. Zyskuje prawdziwych przyjaciół. Cicha i spokojna Myszka, kandydat na Wędrowca, który kiedy trzeba potrafi postawić na swoim także wzbudził we mnie tkliwe uczucia. Nocny Śpiewak nadal rozrabia i wprowadza chaos w pełen zasad i zakazów świat magów. Czytając książkę, nie można się nudzić. Dawno tak nie kibicowałam bohaterom, czytając jakąś książkę. Cała grupa przyjaciół wzbudziła we mnie wielką sympatię. Wraz z nimi przeżywałam przygody, wpadałam w kłopoty, stawiałam opór znienawidzonemu nauczycielowi.

Śmiem twierdzić, że "Naznaczeni błękitem Księga II" jest lepsza od części pierwszej. Wciągnęła mnie już od pierwszych stron. Język, jakim pisze Białołęcka nie zmienia się, jest prosty i przyjemny w odbiorze, przez co książkę szybko się czyta. Za bardzo nie mam się do czego przyczepić. To jest naprawdę przyjemna lektura. Już wiem, że muszę mieć własne egzemplarze Kronik Drugiego Kręgu. Na pewno będę do niej wracać. A teraz idę czytać kolejny tom przygód Kamyka i przyjaciół.

Czy polecam? Fanom fantastyki jak najbardziej! Myślę, że warto.