Nadzieja recenzja

O książce tej słyszałam wiele dobrego. Przede wszystkim to, że jest całkiem inna niż poprzednie pozycje Pani Michalak. Dlatego w pewnym stopniu spodziewałam się tego ale nie myślałam, że jest tak całkiem odmienna niż seria Poczekajkowa czy Sklepik z niespodzianką. „Nadzieja” to całkiem inne pióro, całkiem inny klimat. Nie mogę powiedzieć, że to książka ciepła, magiczna, zaczarowana. Dla mnie jest to książka prawdziwa. Gdyby nie mąż , dzieci i obowiązki rodzinne pochłonęłabym ją jednym tchem. A tak czytałam ją dwa dni. Z każdą przeczytaną kartką zakochiwałam się w niej coraz bardziej. A gdy dotarłam do końca byłam zła, że to już.
I jak pozostałe książki Pani Kasi ta też wywołała we mnie wiele emocji. Czytałam o pięknej przyjaźni i miłości, która momentami prowadziła do nienawiści. Miłości, która uzależniała jak narkotyk dzięki czemu kochankowie wciąż na nowo do siebie wracali. O zazdrości, zdradzie, strachu, samotności wśród tłumu ludzi. O poszukiwaniu szczęścia, o chęci wyrwania się z piekła domu rodzinnego. Byłam wściekła na główną bohaterkę, która bawiła się uczuciami innych, która by chronić własną skórę zdradzała, kłamała, mataczyła. Przez której samolubność i zadufanie stało się to co się stało. Czytałam też o cudzie, który stał się dzięki tej pięknej miłości. I ryczałam jak bóbr bo nie chciałam by tak to wszystko tak się skończyło. Nawet teraz gdy piszę tę recenzję jestem zła na Lilianę za to jaka była. Że myślała tylko o sobie.
„Nadzieja” nie jest książką z serii łatwe, lekkie i przyjemne na letnie popołudnia. To książka pokazująca w sposób dosadny pewne kwestie, zmuszająca czytelnika do oceny bohaterów i sytuacji. To rozdzierająca serce opowieść, która wryje się głęboko w duszę czytelnika.
Ja powiem jedno. „ Nadzieja” to czarowna książka. Oryginalna, nietuzinkowa, niebanalna. Bardzo, bardzo mi się podobała. Już sama okładka z wypukłymi, złoconymi literami przyciąga a to co jest w środku to po prostu bajka. Jest to kolejna pozycja do której sięgnę jeszcze raz. Żeby przeczytać ją na spokojnie, powoli. Żeby rozkoszować się tym wszystkim jeszcze raz.